23.9.2015 | 21:52
Φοβάμαι
Φοβάμαι. Φοβάμαι τους ανθρώπους... Φοβάμαι αυτούς που δεν έχουν μέσα τους καρδιά. Φοβάμαι πως....θα παίξουν μαζί μου. Ο ένας μετά τον άλλο. Θα με πετάξουν σαν σκουπίδι. Ξανά και ξανά. Μέχρι να μην μπορώ, να μην θέλω να εμπιστευτώ πλέον. Λίγη απ την εμπιστοσύνη που χε μείνει μέσα μου δηλητηρίαστηκε κι αυτή. Τόσο ύπουλα... Τόσο αργά... κι αθώα... Είναι στιγμές που η καρδιά θέλει να σταματήσει . . . Στιγμές που το ίδιο το μυαλό δεν μπορεί να δεχτεί την πραγματικότητα. Όχι, δεν με κοροϊδευε. Άρνηση. Άρνηση για αυτό που πονάει τόσο πολύ.. Νιώθω λες και έχω πέσει από έναν τεράστιο γκρεμό κι έχω τσακίστει. Νιώθω λες και με πήγε μέχρι την κορυφή του γκρεμού μόνο και μόνο για να με ρίξει από κάτω. Νιώθω ότι μ εκμετάλλευτηκε. Ότι με χρησιμοποιησε. Νιώθω ένα τίποτα. Ένα μηδέν. Ένας άνθρωπος κοροϊδεμενος. ΠΕΤΑΜΈΝΟΣ. ΚΑΤΑΡΑΜΈΝΟΣ. ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΣ.