ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Φοβάμαι για το μέλλον μου και την υγεία μου. Με μεγάλωσε μια γυναίκα που δεν μπορούσε ποτέ να ελέγξει τις φωνές της και την γλώσσα της. Πάντα ήταν πολύ επικριτική και υστερικιά και εγώ την αιτιολογούσα πάντα, μέχρι που στα 19 μου άρχισε η μνήμη μου να εξασθενεί και άρχισα να παίρνω φάρμακα για κατάθλιψη, αλλά δεν ξέρω αν έχω κατάθλιψη... υπάρχουν φορές που δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι, κάνω προσπάθεια για να συγκεντρωθώ και παρόλο που συνεχίζω και παίρνω φάρμακα εκείνη συνεχίζει να με υποτιμά, ενώ η ίδια είχε προτείνει σε ψυχίατρο να με βάλουν σε κλινική. Φοβάμαι γιατί νιώθω πολύ αδύναμη να εργαστώ και το μυαλό μου πλέον έχει χάσει την λειτουργικότητα του και η οικογένεια μου, το μόνο που έχει να μου προσφέρει είναι να μου πληρώνει αντικαταθλιπτικά και τίποτα περισσότερο για το μέλλον μου. Φοβάμαι ότι στο τέλος θα τρελαθώ, γιατί και η ίδια η γυναίκα που με γέννησε μου έλεγε από παιδί "εσύ σε ψυχιατρείο θα καταλήξεις", διότι ημουν χαρούμενο παιδί και με ζήλευε, γιατί εκείνη δεν είχε κανέναν μεγαλώνοντας. Κακοποιήθηκε συναισθηματικά και σεξουαλικά και μέχρι ένα σημείο δικαιολογούσα τα ξεσπάσματα της, αλλά πλέον βλέπω τι αποτελέσματα είχε η συμπεριφορά της πάνω μου. Ο πατέρας μου με υποστηρίζει καλύτερα, αλλά δεν μπορεί να βοηθήσει έμπρακτα. Έτσι και αλλιώς επειδή δεν την σεβόταν αυτός, εκείνη ξεσπούσε πάνω μου, χωρίς να σκέφτεται. Με συγχωρείτε, δεν ήθελα να φανώ ότι κλαίγομαι, αλλά όταν βλέπεις το μυαλό σου να χάνεται από τα 23, είναι λογικό να φοβάσαι. Άλλωστε συγγενείς δεν υπάρχουν να ζητήσω βοήθεια και οι φίλοι που ο Θεός να τους έχει καλά με έχουν στηρίξει στο έπακρο, όποτε χρειάζομαι να συζητήσω κάτι είναι εκεί, αλλά έχουν τις οικογένειες τους και δεν μπορούν να μου προσφέρουν έμπρακτη βοήθεια. Να βρω μια δουλειά, αλλά δούλεψα ως ταμίας και είδα ότι δεν συγκεντρώνόμουν, είναι σαν να χάνεται ο κόσμος γύρω μου. Πραγματικά φοβάμαι και εύχομαι να αλλάξει αυτό, μακάρι η αγωγή που παίρνω τώρα να βοηθήσει.