ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάνε πέντε μήνες τώρα που έφυγες. Πέντε μήνες και ακόμα ζω, ξανά και ξανά, εκείνο το βράδυ. Ήθελα να κοιμόμουν μαζί σου, να σε προσέχω, όπως στο νοσοκομείο. Αλλά δεν τα κατάφερα,ούτε καληνύχτα δεν πρόλαβα να σου πω, δεν ήθελα να σε ενοχλήσω που κοιμόσουν. Ήσουν τόσο πολύ κουρασμένος από όλα και είχες ανάγκη να ξεκουραστείς. Και δεν ήρθα. Ακόμα θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια, που σου έφερα τα καινούργια χάπια, που σε βρήκαμε έτσι. Ακούνητο. Που νόμιζα στην αρχή ότι κοιμάσαι που σου φώναζα για να ξυπνήσεις. Αλλά δεν ξύπναγες και πάγωνες. Πάγωνες τόσο γρήγορα. Σου έκανα κάρπα , πήραμε το εκαβ, ήρθανε, ήρθε ο γιατρός, ήρθαν και άλλοι. Ήρθανε για να σε πάρουνε. Και εσύ εκεί, ακόμα ακούνητος. Μόνο που πάγωνες. Προσπάθησα αρκετές φορές να σε ζεστάνω. Προσπάθησα να σε κρατήσω αγκαλιά μου, να αποθανατίσω το πρόσωπο σου, την μυρωδιά σου, το σχήμα του χεριού σου μέσα στα χέρια μου, τα ματάκια σου. Μου λείπεις τόσο πολύ. Ήσουν και θα είσαι για πάντα ένας από τους καλύτερους ανθρώπους στην ζωή μου. Οι συμβουλές σου, το χαμόγελο σου, οι χοροί σου. Ελπίζω να σε έκανα περήφανο. Ελπίζω να είσαι με τους φίλους σου τώρα και να κάνετε πάρτι στο παράδεισο, να τρώτε και να γλεντάτε όπως παλιά, όλοι μαζί. Δεν το λέω σε κανέναν ότι μου λείπεις. Σε σκέφτομαι συνέχεια. Θέλω να έρθω να σε πάρω αγκαλιά.