ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμουν στην ηλικία των 12 είχα λιποθυμήσει. Από τότε ανέπτυξα πολλές και διάφορες φοβίες τις οποίες τις είχα ακόμη και στο λύκειο. Μετά το λύκειο και όσο περνούσαν τα χρόνια άρχισα σιγα σιγά να ξεπερνάω τις φοβίες μου. Σήμερα είμαι πολύ καλύτερα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, παρόλα αυτά μου έχουν απομείνει μερικά "κουσούρια". Μερικές από τις φοβίες που είχα ήταν ότι ήθελα να έχω πάντα παρέα μαζί μου γιατί πάντα νόμιζα ότι ζαλιζόμουν ή θα λιποθυμήσω. Όταν έμενα μόνος μου με έπιανε πανικός και η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Δεν έκανα ποτέ μπάνιο αν δεν υπήρχε κάποιο άτομο στο σπίτι γιατί φοβόμουν το ενδεχόμενο μην ζαλιστώ και γλυστρήσω. Όταν πίστευα πως με έπιανε ζαλάδα η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και έτρεχα στην κουζίνα να ρίξω νερό στο πρόσωπο μου και στα μάτια μου, για να προλάβω τυχόν λιποθυμία ενώ αν αυτό με έπιανε την ώρα που ήμουν έξω και δεν είχα μαζί μου νερό, έβαζα στα κρυφά λίγο σάλιο στα δάχτυλα και τα έβαζα στα μάτια μου (αηδιαστικό αλλά αυτό με έκανε να ηρεμήσω). Για πολλά χρόνια, ακόμη και σήμερα, έχω την αίσθηση ότι κινούμαι δεξιά-αριστερά ή πάνω-κάτω, απλά πιο παλιά ήταν πολύ πιο έντονο από ότι τώρα το οποίο είναι σπάνιο. Το ίδιο ισχύει και με την φοβία μου για την θάλασσα, κάποιες φορές με πιάνει πανικός. Το μεγαλύτερο όμως "κουσούρι" που έχω ακόμη και μέχρι σήμερα είναι ο φόβος της οδήγησης. Φοβάμαι να οδηγήσω. Στην ιδέα και μονο ότι πιάνω το τιμόνι με πιάνει φόβος μην ζαλιστώ ή και λιποθυμήσω. Θέλω να πάρω δίπλωμα, θέλω να μάθω να οδηγώ και αν πρόκειται να το κάνω ποτέ θα είναι μόνο για επείγουσες περιπτώσεις και όχι να οδηγώ καθημερινά. Σήμερα είμαι 29 και πολλοί με ρωτάνε γιατί δεν έχω πάει για δίπλωμα. Ντρέπομαι να τους πω τους πραγματικούς λόγους και απλά τους λέω πως έχω άλλες προτεραιότητες. Όλα αυτά τα χρόνια μέχρι και σήμερα δεν έχω πει τίποτα στην οικογένεια μου γιατί αισθάνομαι πως δεν με καταλαβαίνουν. Τον πρώτο καιρό που ξεκίνησε να συμβαίνει και τους είχα μιλήσει, μου έλεγαν να μην το σκέφτομαι (μα δεν σκεφτόμουν) πήγα ακόμη και σε γιατρό γιατί η μητέρα μου φοβόταν μήπως είχα κάτι επειδή της έκανα συνέχεια παράπονα ότι ζαλίζομαι. Αισθανόμουν πως ακόμα και ο γιατρός δεν με καταλάβαινε. Πριν κάποιο καιρό που με είχε ρωτήσει μία κοπέλα γιατί δεν πάω για δίπλωμα απέφυγα να της απαντήσω, με πίεσε όμως λιγάκι και έτσι της είπα κάποια πράγματα αλλά και πάλι αισθάνθηκα ότι δεν με κατάλαβε γιατί εκείνη μου έλεγε ότι δεν είναι τίποτα κτλ κτλ. Το ξέρω ότι δεν είναι τίποτα αλλά το πρόβλημα είναι άλλο και αυτό κανείς δεν μπορεί να το κατάλαβει, γι' αυτό και αποφεύγω να λέω τους πραγματικούς λόγους σε οποιαδήποτε φοβία μου. Αυτό όμως που με απασχολεί και σκέφτομαι συνεχώς είναι η σχέση μου. Πως θα την πηγαινοφέρνω; Ή μήπως θα το κάνει εκείνη για μένα και θα βάζω εγώ την βενζίνη; Θα μετακινούμαστε με ταξί ή τα ΜΜΜ και θα βάζω εγώ τα έξοδα; Είναι ταλαιπωρία αλλά και ξενέρωτο. Γι' αυτό θα ήθελα να ρωτήσω τις κοπελες πως θα αισθάνονταν αν είχαν έναν τέτοιον άνθρωπο δίπλα τους με αυτές τις φοβίες και χωρίς δίπλωμα ή αμάξι για να κυκλοφορούν μαζί σαν κανονικό ζευγάρι.