ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έγραψε μια κοπέλα για αυτό και σκέφτηκα να μοιραστώ και εγώ τότε δικές μου σκέψεις. Οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα μου, αλλά συνεχώς όταν ήμουν παιδί κάτι προέκυπτε και εμένα χωρίς παρέα. Είτε κάποιος μετακόμιζε, είτε κάποιος δεν ήθελε πια να είναι φίλος μου. Ήμουν πολύ μοναχική μέχρι τα 18. Ξέρω ότι μικρό το κακό, αλλά όταν είμαστε νέοι ρομαντικοποιουμε κάπως τις φιλικές σχέσεις γιατί δεν έχουμε ερωτικές. Μεγαλώνοντας λοιπόν, αυτή η φοβία βγαίνει μόνο στην σχέση μου. Ίσως ένας άλλος λόγος που έχω αυτήν την φοβία, είναι γιατί βλέπω παντού γύρω μου σχέσεις να πηγαίνουν στραβά και άνθρωπους να πληγώνονται, επομένως αρνούμαι να πιστέψω ότι σε εμένα δεν θα συμβεί το ίδιο. Νιώθω πολλές φορές ότι η ευτυχία που βιώνω στην σχέση μου είναι ένα ψέμα και ότι σύντομα ο σύντροφός μου θα δείξει αδιαφορία. Όχι γιατί εγώ δεν είμαι αρκετή, αλλά γιατί έτσι μου έχει περάσει έστω και υποσυνείδητα ότι φέρονται οι άνθρωποι. Και τώρα για να λέμε και όλη την αλήθεια, όσο φανταστικός και να είναι ο σύντροφός μου και όσο ερωτευμένη και αν είμαι, αυτός ο φόβος δεν έχει να κάνει με το πόσο τέλειος είναι, αλλά με τις προσωπικές μου επιδιώξεις και άλλοι προσδοκίες από μια σχέση. Δεν θα ήθελα να επενδύω συναισθηματικά επί χρόνια σε κάποιον που στο τέλος θα με αφήσει. Θέλω να βρω κάποιον να περάσω μαζί του την ζωή μου και να κάνω οικογένεια επομένως ο χρόνος μου είναι πολύτιμος. Όπως και να έχει είμαι πολύ ανοιχτή με αυτόν τον φόβο όπως καπ η άλλη κοπέλα που έγραψα και δεν το αφήνω να μου δημιουργεί πρακτικό πρόβλημα, απλά με τρώει.