ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τη γνώρισα περίπου πριν 4 μήνες και ξεκινήσαμε πολυ θερμά. Κράτησε λιγότερο από μια βδομαδα. Ηταν αλλου. Όλο το καλοκαίρι ημουν χάλια. Συνέχεια έτρεχε η σκέψη μου σε εκεινη. Νόμιζα πως για να ερωτευτείς κάποιον πρέπει να μεσολαβήσει αρκετό χρονικό διάστημα αλλα τελικά δεν είναι έτσι. Μάλλον η απουσία της από τη ζωή μου μου έθρεψε αυτον τον ποθο. Με έβλεπε φιλικά. Με θέλει στη ζωή της έτσι. Ειναι τόσο παράξενη. Ώρες ώρες θέλω να την χτυπήσω. Νευριαζει μαζι μου με το παραμικρό και αναγνωρίζει ελαττώματα σε μένα που κανεις άλλος δε βλέπει. Προσπαθώ να είμαι κοντα της αλλα νομιζω πως υπερεκτιμαω κάποια πράγματα. Ίσως επειδή παω κόντρα με όσα νιώθω μεσα μου. Υπάρχουν νύχτες που την αγαπάω και νύχτες που τη μισω. Θα ήθελα πολύ να σταθώ μπροστά της και να της πω πως όσο μέλλον δεν έχουμε αλλο τόσο την ερωτεύομαι, πως δεν κοιμάμαι πια μονη μου γιατί μακρυα της νιώθω πως κρυώνω και ότι κάθε φορά που νευριαζει μαζι μου νιώθω ενα διαρκες και ενοχλητικό άγχος στο στομάχι. Δε θέλω να τσακωνόμαστε και να μου κλείνει το τηλέφωνο μεσα στα νεύρα απλα δεν το θέλω. Ώρες ώρες αισθάνομαι πως θέλω να χάσει τα ίχνη μου. Αλλα μετά τι; Εγω θα ζήσω απώλεια κι εκείνη; Θα συνεχίσει τη ζωή της. Μάλλον εγω την έχω ανάγκη τελικά. Γι αυτο συμβιβάζομαι. Ίσως σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου αλλα αν ηταν έτσι τοτε γιατι δε ζηλεύω; γιατι χαίρομαι πραγματικά με τη χαρά της; Μπορεί να προσπαθώ να δυναμωσω την ψευδαίσθηση μου ότι κάποια στιγμή θα ειναι μαζι μου η πολυ απλα χαίρομαι την ευχαριστη κατάσταση του friendzone.