ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με αφορμή τις διάφορες εξομολογήσεις με θέμα τις πανελλαδικές εξετάσεις θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας όχι τη δική μου ιστορία, αλλά ενός ατόμου που σαν παιδί-παιδί κι αυτός τότε- μου προκάλεσε γνήσιο θαυμασμό.Πρωτίστως όμως θα ήθελα να πω ένα μπράβο σε όλα τα παιδιά που αντιμετώπισαν όπως καλύτερα μπορούσαν αυτήν την σημαντική αλλά αρκετά ψυχοφθόρα διαδικασία και να νιώθουν περήφανοι για τον εαυτό τους και όλοι την προσπάθεια που κατέβαλαν. Ξεκινάω λοιπόν...Τον θυμάμαι να κλαίει μπροστά σ' ένα βιβλίο Ιστορίας, δεκατεσσάρων ετών γιατί αυτό που διάβαζε δεν μπορούσε να το καταλάβει. Αυτό ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για έναν μαθητή που στο δημοτικό ήταν αριστούχος αλλά όχι σ' αυτή τη χώρα.Είχε έρθει εδώ πέρα στα έντεκα ετών μαζί με την υπόλοιπη οικογένειά του και το μόνο εφόδιο που είχε για το γυμνάσιο ήταν η έκτη δημοτικού με λίγη εσσάνς από πρώτη τάξη, το μάθημα της γλώσσας. Οι γονείς του αμόρφωτοι χωρίς οικονομικά εφόδια ή τον αντίστοιχο σκεπτικό να μπορέσουν να φροντίσουν για τυχόν ιδιαίτερα μαθήματα εκείνη την εποχή. Ήταν ένα παιδί που έκλαιγε επειδή δεν καταλάβαινε τι διάβαζε. Τ' αντιλαμβάνεστε πόσο άδικο είναι; Τέλος πάντων, δεν πτοήθηκε. Οι δικές του πανελλαδικές ήταν τότε με το επαναληπτικό(δηλαδή δευτέρα και τρίτη λυκείου) και νομίζω αρκετά μαθήματα. Δυστυχώς, λεφτά για φροντιστήρια δεν υπήρχαν και τον βοηθούσαν κάποιοι καθηγητές μέσα στην τάξη όσο πιο πολύ μπορούσαν. Κατάφερε να γράψει 15.000 με 16.000 μόρια και να μπει σε μια πολύ καλή οικονομική σχολή. Στο Πανεπιστήμιο ήταν ακόμη καλύτερος φοιτητής και πέρσι αρίστευσε στο master του. Σ' όλα αυτά τα χρόνια τον θυμάμαι να γεμίζει τα κενά, να προσπαθεί πάντα σε ζητήματα μάθησης να μην πτοείται. Φυσικά είναι προικισμένος μ' ένα πολύ καλό μυαλό, όμως άρχισε να εξελίσσεται στον μορφωτικό στίβο επειδή ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Ακόμη κι όταν έφτασε να νιώθει χαζός μπροστά σε κάποιες λέξεις που τότε σίγουρα χοροπηδούσαν στα μάτια του, εκείνος συνέχισε... και συνέχισε... δεν έπαψε ποτέ να πιστεύει στον εαυτό του και γι' αυτό δούλεψε σκληρά για να καταλάβει κι αυτά που τον δυσκόλευαν. Πολλές φορές, αρκετοί από μας, δεν έχουμε ίσες ευκαιρίες, ούτε και ίσες δυνατότητες, το θέμα δεν είναι η σύγκριση με τους άλλους ή κορυφή- για μένα έστω, για σας ελεύθερα- αλλά να νικήσεις τον εαυτό σου. Δεν είναι πάντα εύκολο, η ψυχολογία ενίοτε δεν βοηθάει αλλά τελειώνοντας με μια άλλη χιλιοειπωμένη ρήση: Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε δυναμώνει.