ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

17 Νοεμβρίου 2002. Από το ανοιχτό παράθυρο του τότε γραφείου μου άκουσα αυτό το τραγούδι. Το τραγουδούσαν τα παιδιά στη γιορτή του σχολείου τους για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Αν και από παιδί η γιορτή αυτή δε μου άρεσε γιατί ήταν πάρα πολύ αγχωτική (ένιωθα ότι μετά το τέλος της έπρεπε να πάω στο σπίτι να διαβάσω για την επόμενη μέρα - η 28η και η 25η ως γιορτές φίρμες ήταν διήμερα στην καλύτερη περίπτωση), τη μέρα εκείνη ένιωσα μια συγκίνηση. Η οποία όσα χρόνια και αν περάσουν παραμένει. Εϊτε επειδή τότε βρισκόμουν σε μια δουλειά που λάτρεψα (δυστυχώς η εταιρεία έκλεισε), είτε γιατί στα 28 μου χρόνια ήμουν ακόμα νέος.....ποιος ξέρει. Σήμερα το πρωί πήγα την κόρη μου στο σχολείο και τα παιδιά ετοιμαζόντουσαν για τη γιορτή. Με πιάνα, ντράμς, το απαραίτητο ακορντεόν για το ομώνυμο τραγούδι του Μάνου Λοίζου. Άθελα μου θυμήθηκα εκείνο το πρωινό του μακρινού εκείνου πια Νοεμβρίου. Νοσταλγία, φόβος για τα χρόνια που περνούν , συγκίνηση για τις παιδικές φωνές. Αχταρμάς όλα. Ουφ ήθελα κάπου να τα πω γιατι αν τα εκφράσω κάπου προφορικά θα με πάρουν για τρελό. Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.