Βαρέθηκα την φτώχεια,είμαι 17 χρονώ, αγόρι ,καθε φορα που πηγαινω να αραξω σπιτια φίλων σκέφτομαι το πόσο τυχερή ειναι που έχουν ενα τόσο ωραίο σπιτι και δικό τους δωμάτιο, σήμερα πήγα με 2 φίλους μου σε ενα σπίτι ενος φίλο του φίλου μου, το σπιτι του ηταν υπεροχο τα χε ολα ,εφτιαχνα σκηνικα λες και ηταν δικα μου ,να διαβαζα το βιβλιο μου στο κρεβατι μου, να πινω ζεστο τσαι ,αλλα δυστυχως ειναι μια φαντασία,βλέπω τι ωραιά σπιτια εχουν ,εχουν το δικο τους δωματιο τα χουν ολα με αντιθεση εμενα που κοιμαμαι στο πατωμα με 4 κουβερτες για στρωμα ,4 ατομα σε ενα δωματιο μεχρι να βρουμε δικο μας μονιμο σπιτι, τουλαχιστον ζω στο δικο μου παραμυθι,που ολοι νομιζουν οτι εχω το δικο μου δωματιο, ειμαι μια χαρα οικονομικα δεν ειμαι τοσο φτωχος που να πεις δεν εχω να φαω ,εχω καποια ρουχα εχω το κινητο μου ,δεν ζηταω πολλα γενικα ,αλλα το μονο που θα θελα θα ταν ενα σπιτι με ενα δικο μου δωματιο.Τψρα που θα ενηλικιωθω θα ψαξω δουλεια ,θα τελειωσω το σχολειο, θα προσπαθησω να φυγω εξωτερικο να χω μια καλη ζωη :))