ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα σε όλους σας,Δεν ξέρω γιατί μπαίνω στη διαδικασία να γράψω αφού νιώθω έτσι εδώ και αρκετό καιρό,αλλά υποθέτω πως ίσως τελικά να το κάνω γιατί μπορεί να πρέπει να ακούσω γνώμες άλλων ανθρώπων.Ίσως να πρέπει να δω κάποια πράγματα που δεν βλέπω,και αυτός να είναι,ενδεχομένως,ο μόνος τρόπος πια να τα δω.Να μου τα 'δείξουν' οι άλλοι...Λένε άλλωστε,πως είναι καλό να μιλάς γι'αυτά που σκέφτεσαι.Δεν ξέρω.Η αλήθεια είναι ότι έχω περάσει αρκετά τελευταία.Και μου πέσανε,για κάποιο λόγο,όλα μαζί.Το αναγνωρίζω και μόνη μου αυτό,πέρα από τα λόγια των φίλων μου.Σας έχει τύχει ποτέ να βιώνεται μια περίοδο που να έχετε κάνει προσπάθειες σε διάφορους τομείς της ζωής σας για να καταφέρετε κάτι,όπως απόπειρα μιας σχέσης,εξετάσεις για κάτι που θέλετε και αγαπάτε πολύ να κάνετε,να επιδιώξετε κάποιο μεταπτυχιακό ή να διεκδικήσετε μια θέση εργασίας παράλληλα,και να μην τα καταφέρνετε σε τίποτα;Να έχετε προσπαθήσει υπεύθυνα και οργανωμένα και να μην τα έχετε καταφέρει σε τίποτα από αυτά;Σε τίποτα;Και να μην συμβαίνει τίποτα μετά από αυτό στη ζωή σας για πολλούς μήνες.Παρατεταμένη περίοδος γκαντεμιάς;Μα πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει για όλα;Δεν είμαι τεμπέλα,ούτε γκρινιάρα.Ούτε είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που νομίζουν ότι προσπαθούν πολύ,αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρουν τον τρόπο και απογοητεύονται.Έχω περάσει αρκετές καταστάσεις στη ζωή μου που έχω μάθει πως να φέρομαι στους άλλους ανθρώπους και πως να δουλεύω γι'αυτά που θέλω να καταφέρω στη ζωή μου.Δεν θα αναφέρω ποιά είναι αυτά,ούτε από πόσο βαθειά στην παιδική μου ηλικία ξεκινάνε.Δεν θα είχε και νόημα άλλωστε πια,είμαι αρκετά μεγάλο κορίτσι για να σκέφτομαι ακόμα πως ήταν οι γονείς μου,και δεν ενδιαφέρει και κανέναν.Το ξέρω.Το θέμα είναι ότι δεν είναι ότι δεν μου πηγαίνουν όλα όπως θα ήθελα.Ποτέ δεν τα είχα όλα.Το θέμα είναι ότι πλέον εγώ είμαι αλλιώς.Έχω φτάσει πια σε ένα σημείο που μπορώ να ελέγχω τις άσχημες σκέψεις και τα συναισθήματα μου.Μπορώ να βάλω ένα στοπ σ'αυτό και να μην βουλιάζω μέσα σ'αυτά.Δεν νιώθω την ισορροπία που ένιωθα όταν το έκανα και παλιότερα όμως.Τώρα πια νιώθω κενή.Σαν να άδειασαν τα υπόλοιπα ανθρώπινα συναισθήματα από μένα και επειδή δεν μου τα τροφοδοτεί κάτι νέο,δεν έχω άλλο από αυτά...Νιώθω μια μεγάλη σκιά επάνω μου που όπου κι'αν πηγαίνω,ό,τι κι'άν κάνω(δεν έχω κλειστεί στο σπίτι μου)με κάνει να ξέρω ότι έχω αλλάξει πια,αλλά δεν ξέρω το πως είμαι.Και αυτό είναι αλήθεια πολύ τρομακτικό!Είναι σαν να μου υπενθυμίζει ξανά και ξανά πως είμαι μόνη μου.Κι'αυτή είναι μια πολύ μοναχική συνειδητοποίηση που έχω προσπαθήσει πολύ να δεχτώ τελικά.Έτσι είναι.Δεν ξέρω άν θα είναι για πάντα.Αλλά ως τώρα κυρίως έτσι ήτανε.Ως τώρα όμως,όσο κι αν με στενοχωρούσε κάποιες στιγμές,αναρωτιόμουν ως πότε θα είναι έτσι.Ελπίζοντας δηλαδή και κάπου μέσα μου,γνωρίζοντας,κατά κάποιο τρόπο,ότι κάποια στιγμή θα αλλάξει.Αυτό που αισθάνομαι τώρα πια όμως,και γι'αυτό και γράφω,είναι ότι σταμάτησα να ελπίζω πια.Δεν σκέφτομαι το μέλλον,δεν περιμένω κάτι από αυτό,δεν ονειρεύομαι και κυρίως δεν ελπίζω...Καλό ή κακό;Νιώθω τελείως άδεια.Σαν να κουράστηκα τόσο και να σταμάτησα.Χμ...Τα εννοώ αυτά που λέω.Ευχαριστώ όποιον καθίσει να διαβάσει αυτό το κατεβατό,ξέρω πόσο κουραστικό μπορεί να είναι,αλλά ευχαριστώ!Πραγματικά θα ήθελα να ακούσω κάτι:)