ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περίπου ένα χρόνο πριν…αλλά που να θυμάσαι εσύ. Θυμούνται αυτοί που νιώθουν και που συνδυάζουν τα συναισθήματά τους με τις αισθήσεις τους. Είναι οι μυρωδιές, οι εικόνες, οι ήχοι, ο τόπος, οι εποχές, οι ώρες και πολλά πολλά άλλα, που εσύ τα λες αλαμπουρνέζικα. Θυμούνται αυτοί που δεν καίνε τον εγκέφαλό τους με ουσίες ψάχνοντας να γεμίσουν το αφόρητο κενό τους με προσωρινά χάχανα. Θυμούνται αυτοί που δίνουν σημασία. Σου είχα πει ότι, ήθελα να σε γνωρίσω καλά, να δω ποια είσαι, τι έχει η ψυχή σου. Η πολύ μικρή μας ερωτική ιστορία λοιπόν…μου έδειχνε μόνο εικόνα. Όχι εσένα αλλά αυτό που προβάλλεις, το ‘’φαίνεσθαι’’. Το δήθεν σου. Το ψεύτικο ‘’καθώς πρέπει σου’’. Θυμάσαι; Συ είπας: «Μπορώ να παίξω σαν ηθοποιός ένα ρόλο σε μια σχέση». Δεν είσαι όμως καλή ούτε σ’ αυτό. Γιατί ναι, εγώ το ‘’παιδί’’ που χλεύασες, το εύκολο κοροϊδάκι, η υπερευαίσθητη έχει την ικανότητα να βλέπει παραμέσα, τα καλυμμένα, τα κρυμμένα. Με λυπεί που σταμάτησα να σε θεωρώ αξιοπρεπή. Αυτό πιο πολύ από όλα με λυπεί. Δεν ξέρω πια αν σε συμπαθώ καν. Όχι μόνο γιατί με πλήγωνες, όχι γιατί με απογοήτευσες, όχι γιατί είναι έτσι ο χαρακτήρας σου. Δεν σε συμπαθώ γιατί το ‘’αρσενικό’’ σου μυαλό υποτίμησε την προσωπικότητά μου, το συναίσθημά μου, την αξιοπρέπειά μου, τον τρόπο που υπάρχω. Δεν σε συμπαθώ επειδή ακόμα δεν έχεις καταλάβει το γιατί της φυγής μου. Έφυγα λοιπόν για να μην προλάβω να σε μισήσω. Περίπου ένα χρόνο πριν κατάφερες να κάνεις την καρδιά μου να σπάσει και μου έκοψες την ανάσα. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που δεν σε μετανιώνω…Τέλος, δώσε χαιρετίσματα στον εγωκεντρισμό σου από την αξιοπρέπειά μου.