ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω σαν να ζω σε μία φυλακή χωρίς σίδερα ή συρματοπλέγματα. Όλη μου η καθημερινότητα είναι δουλειά και σπίτι. Την δουλειά μου την μισώ σε σημείο να μετράω αντίστροφα τις ώρες και τα λεπτά μέχρι το τέλος της βάρδιας αλλά δεν μπορώ να φύγω, υπήρξα άνεργος για μισό χρόνο περίπου και ήταν από τις χειρότερες περιόδους της ζωής μου, είχα κατάθλιψη και γενικά δεν θα ήθελα να το ξαναπεράσω και δεν είναι εύκολο να αφήνεις μία δουλειά αν δεν είσαι απόλυτα βέβαιος πως θα βρεθεί κάποια άλλη, ειδικά με την ανεργία που υπάρχει. Όσα χρήματα βγάζω φεύγουν όλα στα απολύτως απαραίτητα, άντε να μείνει κανένα 20-30€ που θα το δώσω για σκυλοτροφές και γατοτροφές επειδή ταΐζω τα αδέσποτα της γειτονιάς μου. Κάπνιζα παλιά αλλά το έκοψα, δεν έχω κάποια ευχαρίστηση πέρα από την μουσική και τις ταινίες που όσο νάναι έχω δει τόσες πολλές που πολύ σπάνια θα δω κάποια και θα νιώσω κάποιο συναίσθημα πέρα από πλήξη, απλά να περνάνε οι ώρες μέχρι να πάω να ξαπλώσω να κοιμηθώ για να ξεχαστώ για λίγο στην ευχάριστη λήθη της συνείδησης. Όλοι μου λένε να κοινωνικοποιηθώ αλλιώς θα καταλήξω μόνος. Θα ήθελα πραγματικά να μου πείτε αν εσείς μπορείτε με περίσσεμα 20-30 τον μήνα να κοινωνικοποιηθείτε και να κάνετε γνωριμίες είτε φιλικές είτε ερωτικές. Ακόμα και έξω στα παγκάκια να κάθεστε ή απλά να κάνετε βόλτες, πόσο θα αντέξετε αυτήν την επανάληψη και ας μην ήταν χειμώνας και ας μην έκανε κρύο. Ένας καφέ δεν θα πιείτε, κάτι δεν θα θελήσετε να φάτε, κάπου δε θα θελήσετε να βγείτε; Ξέρω πως ίσως να μου πείτε πως η λέξη "φυλακή" είναι βαριά για να την χρησιμοποιήσω για σύγκριση με την ζωή μου και πως είμαι ελεύθερος αντίθετα με τους φυλακισμένους, αλλά το θέμα είναι η ποιότητα της ζωής και όχι απλά να επιβιώνεις χωρίς να κάνεις όνειρα. Σκέφτομαι να φύγω στο εξωτερικό, πολλές φορές το σχεδίασα αλλά φοβάμαι, τρέμω στην ιδέα να πάω σε ένα μακρινό μέρος χωρίς κανέναν γνωστό ή φίλο, να ξεκινήσω από την αρχή, από το σημείο μηδέν. Είμαι 29 χρονών και νιώθω σαν να είμαι θεατής στις ζωές των άλλων χωρίς να ζω την δικιά μου, απλά κάθομαι σε κατάσταση αναμονής, περιμένοντας το τίποτα. Η μόνη αισιόδοξη σκέψη μου είναι πως έχω ακόμα την υγεία μου και ολόκληρη ζωή μπροστά μου συνεπώς όλα πιθανά είναι αλλά μετά σκέφτομαι πως και στα 26 και στα 20 έτσι έλεγα, πως όλα είναι πιθανά και όμως τίποτα δεν άλλαξε από τότε, πέρα από την ηλικία μου...