ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειχαμε χωρισει κ τα ξαναβρηκαμε μετα απο 8 μηνες περιπου, επειδη μου λεγε οτι ειμαι τα παντα γι αυτον κ οτι αν δεν γυρισω θα πεσει σε καταθλιψη κ αλλα τετοια. Αναγκαστηκα να γυρισω, χωρις να το θελω πραγματικα. Συναισθηματικο εκβιασμο τον λενε? Κατι τετοιο μου εκανε. Μ αγαπαει, θεωρει πως ειμαι τα παντα στη ζωη του, ετσι λεει. Βγαινουμε, περναμε καλα, αλλα μεχρι εκει. Γιατι εγω απ την πλευρα μου δεν νιωθω οπως θα πρεπε. Δυστυχως για να νιωθεις καλα σε μια σχεση δεν αρκει να σου φερεται καλα ο αλλος. Πρεπει κ απο μεσα σου να βγαινει αυτο το ωραιο συναισθημα, ο ερωτας, το παθος, η αναγκη να τον δεις. Εγω νιωθω απλα οτι περναω καλα, οπως θα νιωθα αν εβγαινα με εναν φιλο ας πουμε. Δεν μπορω να του πω να χωρισουμε, δεν τολμαω. Φοβαμαι οτι θα καταρρευσει. Κ ετσι αναγκαζομαι να υποκρινομαι οτι ειμαι ερωτευμενη ενω δεν ειμαι. Κ θυμωνω με τον εαυτο μου, που εβαλα τον αλλον πανω απο μενα. Μακαρι να μην το χα κανει ποτε. Θα ταν ολα πιο ευκολα. Νιωθω παγιδευμενη. Οσο κ αν προσπαθει ο αλλος να μου κανει εκπληξεις κλπ εγω παραμενω ψυχρη μεσα μου. Κ πολλες φορες βγαινει κ προς τα εξω αυτο, αλλωστε δεν ειναι ευκολο να κρυβω συνεχως το τι νιωθω. Δεν θελω να μου πειτε να χωρισω, αλλωστε το ξερω οτι αυτο πρεπει να κανω. Θελω να μου πειτε κατι πιο πρακτικο. Πώς να χωρισω, πώς να μην τον πληγωσω, πώς να γινει πολυ ευκολα ολο αυτο. Αν γινεται δηλαδη..