ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όλο το πρωί πλάνταξα στο κλάμα. Κλάμα με λυγμούς, καθώς βλέπω τον ήλιο λαμπερο και τις ημέρες ανοιξιάτικες ενω εγω δεν γίνεται να βγω απο το διαμερισμα - φυλακή επειδή έχω αρρωστήσει. Σαν να μην έφτανε αυτο ολοι έπεσα επάνω μου να με φάνε, λες και είναι συννενοημενοι για να φτάσω εκτός ορίων. Είχα πάντα έμφυτη ευγενεια και ευαισθησία και με παράτησαν ολοι για να ζησουν την ζωή τους, όπως λένε και δεν έρχονται ούτε να με δουν εδω και χρονια Ξεχνώντας οτι έχω κάνει για αυτούς. Δεν ξέρω, κουράστηκα. Και απο το κλάμα κουράστηκα. Πονάει το κεφάλι μου και πρηστικαν τα μάτια μου. Σκέφτηκα αυτο που λένε οτι μετά απο κάθε σταυρωση έρχεται η ανάσταση και σταμάτησα για λίγο το κλάμα. Μένω με την μάνα μου και ειμαι νέα ακομα. Ομως δεν σέβεται οτι χρειάζομαι ηρεμία για να γίνω καλά και με καταριέται κιόλας άνευ λόγου και αιτίας εξ αιτίας δικών της προβλημάτων.Δεν ξέρω γιατί υπάρχω ακομα, γιατι παλεύω ακομα, γιατι προσδοκώ για καλύτερες ημέρες κ.α Ξέρω μόνο ότι βασανίζομαι και δεν μπορώ να βγω έξω για να βρω κάποιον να με αγαπήσει. Υ.Γ Όσοι αγαπώ βρίσκονται στο εξωτερικό και ο, τι αγαπούσα και μου έδινε κουράγιο εχει πεθάνει εδω και 7 χρονια... Σταματω γιατι ακομα και η εξομολόγηση μου με κούρασε