ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Mιλούσα με μια φίλη τις προάλλες, στα 28, έχει παντρευτεί πρόσφατα και έχει πολύ καλή σχέση με τον άντρα της. Μου λέει λοιπόν ότι δεν τρέφει κανένα αίσθημα φόβου ή αμφιβολίας για εκείνον και τη σχέση τους, του έχει μεγάλη εμπιστοσύνη. Η δήλωσή της μου έκανε μεγάλη εντύπωση προσωπικά, μου ξένισε. Κάνουν τα πάντα σχεδόν μαζί, είναι ειλικρινείς μεταξύ τους και περνάνε καλά. Μπορώ να το επιβεβαιὠσω αυτό γιατί έχω ζήσει μαζί τους για λίγους μήνες όπου και με φιλοξένησαν. Από την άλλη εγώ, στα 27, έχοντας 7 χρόνια σχέση (με αρκετά σκαμπανεβάσματα) και θέλοντας πολύ κάποια στιγμή να κάνω ένα παιδάκι (χτύπησε νωρίς το βιολογικό), σκέφτομαι για το επόμενο βήμα, με εκείνον βέβαια διστακτικό στο ενδεχόμενο συγκατοίκησης. Βλεποντας όμως γύρω μου, τα υπόλοιπα παντρεμένα ζευγάρια με παιδιά ή όχι, νιώθω ανασφάλεια και φόβο ότι δύσκολα να λειτουργήσει ένας τέτοιος δεσμός, ότι κάποια στιγμή εκείνος θα έχει ανάγκη για κάτι καινούριο, ενδεχομένως εφήμερο που είναι και το σύνηθες, ότι η ρουτίνα και η συνήθεια θα καταστρέψουν τη σχέση, χιλιοι δυο συμβιβασμοί.. Κι επομένως αναρωτιέμαι, αξίζει έστω να το δοκιμάσεις και αν δουλέψει, δούλεψε? Επίσης καποια πράγματα έρχονται φυσικά, αν ο άλλος μετά από τόσα χρόνια διστάζει να κάνει το επόμενο βήμα διότι ¨οι συνθήκες δεν είναι οι καταλληλότερες῞, θα είναι ποτέ ιδανικές...?Eλπίζω να μην κούρασα, θεωρώ απλά ότι πρόκειται για προβληματισμούς που εκφράζουν ίσως αρκετούς..