ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω ανάγκη να εκφράσω αυτό που σκέφτομαι. Ζω σε μια οικογένεια χωρίς προβλήματα. Αγαπημένη. Είμαστε δύο αδέρφια κι εγώ είμαι η μεγαλύτερη. Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε άλλους αλλά ποτέ δεν έχω νιώσει κοντά με τους γονείς μου. Εννοώ σε σημείο να τους ανοιχτώ για προσωπικά ζητήματα.Είναι ο χαρακτήρας μου έτσι. Κλειστή και χαμηλών τόνων. Σε αντίθεση με τον αδερφό μου ο οποίος είναι κοινωνικός και πιο δυναμικός από μένα. Σε ό,τι αφορά τις σχέσεις μου με τους γονείς μου, η μητέρα μου είναι αυτή η οποία πάντα προσπαθούσε και προσπαθεί να γίνουμε "φίλες" και γενικά επιθυμεί να συζητάμε και να υπάρχει επικοινωνία. Ο πατέρας μου σχεδόν καθόλου δεν κάνει κινήσεις σε αυτόν τον τομέα. Είναι άντρας και με αυτήν την λογική τείνει να είναι πιο κοντά με τον αδερφό μου ίσως. Τέλος πάντων. Αυτό που αισθάνομαι, αν και ξέρω ότι οι δικοί μου αγαπάνε εξίσου τα παιδιά τους και αγωνιούν και είναι δίπλα μας σε ό,τι χρειαστεί, είναι ότι κατά κάποιον τρόπο είναι πιο περήφανοι για τον αδερφό μου απ ό,τι για μένα. Ειδικά ο πατέρας μου θα έλεγα. Τον έχω ακούσει άπειρες φορές να μιλάει με γνωστούς και να περιγράφει το πόσο καλός είναι ο αδερφός μου, πόσο κοινωνικός, πόσους φίλους έχει σε αντίθεση με εμένα, πώς περνάει τα μαθήματα στην σχολή του χωρίς να διαβάζει, πόσο όλοι τον αγαπάνε και πάει λέγοντας. Δεν τον έχω δει ποτέ να κάνει το αντίστοιχο για εμένα. Και όχι δεν ζηλεύω. Ο αδερφός μου είναι ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος στον κόσμο αν και διαφέρουμε τόσο πολύ. Απλά νιώθω ότι ο πατέρας μου δεν πιστεύει ότι μπορώ να τα καταφέρω. Αισθάνομαι μια πίεση πως πρέπει να αποδείξω κάτι για να πάρω την επιβράβευση. Αυτήν τη στιγμή έχω τελειώσει τις σπουδές μου και προς το παρόν δεν κάνω τίποτα. Δεν έχω αποφασίσει πως θα προχωρήσω επαγγελματικά. Κοινώς δεν ξέρω τι θέλω. Έχω επιστρέψει στο σπίτι με τον αδερφό μου απών λόγω δικών του σπουδών και αισθάνομαι τόσο χαμένη. Δεν ξέρω πώς και πότε θα βρω τον δρόμο μου. Και από την άλλη υπάρχουν αυτές οι μικρές αφορμές και λεπτομέρειες που με κάνουν να χάνω την αυτοπεποίθηση μου. Να σκέφτομαι ότι εγώ δεν έχω κάνει τίποτα καλό. Και ξέρετε κάτι; Δεν ξέρω τί είδους σχέση θα έπρεπε να έχει ο κάθε πατέρας με την ίδια του την κόρη αλλά αναλογίζομαι και το εξής: πόση σημασία παίζει στην ζωή μιας κοπέλας η σχέση της με το άλλο φύλλο όταν η σχέση της με τον πατέρα της έχει αυτά τα κενά; Αυτό όμως είναι παρένθεση και όχι το κύριο θέμα μου. Φυσικά και βγάζετε τα συμπεράσματα σας όμως και εγώ η ίδια γνωρίζω την απάντηση στο ερώτημα μου. Εν τέλει δεν ξέρω που θέλω να οδηγήσω αυτόν τον συλλογισμό. Απλά ίσως πρέπει να αδιαφορήσω και να μην ακούω. Ο καθένας είναι αυτός που είναι και έχει γίνει αυτό που είναι για κάποιον λόγο. Όχι δεν έχω προσπαθήσει να μιλήσω στον πατέρα μου. Δεν έχω την άνεση δυστυχώς. Γιατί ποτέ δεν την καλλιέργησε ούτε εκείνος μαζί μου. Και τώρα είμαι 23 και αυτός 65 και well... δεν ξέρω αν αυτό αλλάζει. Ελπίζω να καταλάβω σύντομα τι είναι αυτό που θα με κάνει να σταθώ στα πόδια μου. Όχι για να πάρω το "μπράβο" προσωπικά ούτε μέσω τρίτων... αλλά γιατί τελικά μόνοι μας πορευόμαστε. Κι αν η οικογένεια μας στηρίζει, δεν είναι ανάγκη να μας καταλαβαίνει κιόλας. Δεν γίνεται πάντα έτσι. Μπορεί να μην είμαι δυναμική, είμαι όμως δυνατή. Είμαι μια ήρεμη δύναμη. Αναγνωρίζω ότι κανένας γονιός δεν είναι επαγγελματίας και ειδικός στην ανατροφή των παιδιών του. Λάθη γίνονται, παραλείψεις βεβαίως υπάρχουν. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να τους ανταμείψω όπως περιμένουν... αν περιμένουν κάτι από μένα. Αλλά πιστεύω η μεγαλύτερη ανταμοιβή είναι να ξέρεις ότι έχεις δημιουργήσει έναν άνθρωπο με ήθος άσχετα αν του το δίδαξες εσύ ή κάποια άλλη συγκυρία. Ευχαριστώ για τον χρόνο που ξοδέψατε να με διαβάσετε.