ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 20 ετων φοιτητρια. Το προβλημα μου τον τελευταιο καιρο ειναι οτι δεν μπορω να ξεκολλησω τον εαυτο μου απο την σκεψη οτι ισως εχω καταθλιψη. Ξερω οτι με την πρωτη ματια μια τετοια δηλωση θα προξενουσε σχολια του τυπου 'αν ειχες καταθλιψη δεν θα ησουν σε θεση να το αποδεχτεις. Εγω ωστοσο νιωθω αχρηστη. Δεν μπορω να διαβασω, δεν θελω να βγω απο το σπιτι, βαζω τα κλαματα με την πρωτη αρνητικη σκεψη που μου ερεται στο μυαλο και κλαιω με τις ωρες. Φαινομενικα τα εχω ολα και ωρες ωρες νιωθω την αχαριστια μου και αυτο με κανει να νιωθω ακομη πιο ασχημα. Η οικογενεια μου εχει την υγεια της και ξερω οτι πιθανοτατα θα ειναι διπλα μου σε οτιδηποτε. Ειμαι μαζι με εναν ανθρωπο που με στηριζει και μου δειχνει οτι το μονο που θελει ειναι να ειμαι καλα. Δυστυχως λογω του οτι σπουδαζω στο εξωτερικο αναγκαζομαστε να εχουμε σχεση απο αποσταση. Μου λειπει τοσο που ποναω και αυτος και η οικογενεια μου. Το μονο που θελω ειναι να επιστρεψω κοντα τους, να τα παρατησω ολα και να παω πισω. Νιωθω οτι φυτοζωω, περνανε μερες και δεν εχω την δυναμη να σηκωθω απο το κρεβατι μου. Φυσικα και δεν αποκλυπτω την τραγικοτητα της καταστασης σε κανεναν αλλο εκτος απο την κολλητη μου. Νιωθω οτι χρειαζομαι βοηθεια. Σκεφτομαι οτι εχω να κανω παρουσιασεις στη σχολη μου την αλλη εβδομαδα και ακουω την καρδια μου να χτυπαει πιο δυνατα απο το αγχος. Δεν εχω την δυναμη ουτε να σκεφτω τον εαυτο μου να εμφανιζεται μπροστα στο γκρουπ και να παρουσιαζει. Απο ορεξη για δουλεια ουτε λογος.. Ειλικρινα δεν ξερω τι να κανω..