ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 17 χρονών, φέτος βγάζω την Β λυκρίου, και γράγω για να σας πω τον πόνο μου. Λοιπόν από μικρή τρελενόμουν για την ζωγραφική, συνέχεια ζωγραφίζα... Τώρα τελευταία ασχολούμαι και με την φωτογραφία, και πραγματικά δεν ξεκολλάω. Όλοι με παροτρύνουν να σπουδάσω καλών τεχνών, καθηγητές, φίλοι, συγγενείς, και εγώ αυτό θα ήθελα, θα το ήθελα πάρα πολύ...Όμως το θέμα είναι πως δεν υπάρχει τμήμα στην πόλη μου, και τα οικονομικά μας είναι χάλια, σε καμία περίπτωση δηλαδή δεν μπορώ να σπουδάσω αλλού. Οι γονείς μου δεν θα μπορούσαν να μου καλύψουν ούτε τα πρώτα έξοδα, μέχρι να βρω δουλειά (που δύσκολα θα έβρισκα). Εμένα η αντίδραση μου σε όλο αυτό, είναι να υποτιμώ ότι φτιάχνω , είναι ένα είδος ψυχολογικής άμυνας ώστε να με πονάει λιγότερο το πως δεν πρόκειτε να ασχολήθω με αυτό επαγγελματικά . Λέω στον εαυτό μου, πως δεν φτιάχνω και τίποτα σπουδαίο, έτσι δεν θα χαραμιστώ αν δεν επενδύσω σε αυτό. Θυμάμαι πριν δύο μήνες που η καθηγήτρια μου στο σχολείο, είδε το μπλοκ μου και άρχισε να μου λέει πρέπει να πας καλών τεχνών, πρέπει να πας καλών τεχνών...Για καλό το έλεγε, όμως εκείνη την στιγμή ένιωθα απαίσια, το αποκορύφωμα ήταν , όταν της είπα πως δεν σκοπεύω να πάω και αυτή πέταξε ένα 'δεν μπορείς να χαραμίσεις έτσι το ταλέντο σου, εσύ ζωγραφίζεις καλλίτερα από'μενα...' . Τότε λύγισα ζήτησα άδεια να βγω έξω και έβαλα τα κλάματα σαν 5χρόνο! Μέχρι και η ίδια μου η μάνα μου τα ίδια λέει ενώ ξέρει πως δεν μπορεί να πληρώσει ούτε τα εισιτήρια για να φύγω! Λες και το κάνει επίτηδες ρε γαμώτο...Έχω αποδεχτεί, πως πρέπει να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο προς παρόν, έτσι έχω επιλέξει ήδη να σπουδάσω οικονομικά, μου αρέσει σαν κλάδος, και είμαι απολύτα σίγουρη πως θα τα πήγαινα καλά σε αυτήν την δουλειά , όμως δεν παύει να είναι μια τεράστια έκπτωση. Το μόνο παρήγορο είναι πως όταν γίνω οικονομικά ανεξάρτητη (θα φροντίσω να γίνω σύντομα), θα δηλώσω για καλών τεχνών, θα καταφέρω να πιάσω τα μόρια, και θα την παρακολουθήσω τότε! :)