ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χαιρετίζω τις άγνωστες ψυχές, με τις οποίες έχω μοιραστεί στιγμές της ζωής μου, πικρές κ γλυκές. Κυρίως πικρές για να είμαι ειλικρινής, χωρίς να έχω διάθεση να γίνω μελό.Θέλω να διαβάσετε το κείμενο, να πιστέψετε, να γεμίσετε ελπίδα κ να το διαδώσετε. Όχι το ποστ, αλλά το περιεχόμενο.Δεν έχω στο μυαλό μου τι ακριβώς θέλω να πω, ψάχνω λέξεις να περιγράψω τα συναισθήματά μου. Προβλέπω να μακρυγορώ.Ξεκινώ με μια διαπίστωση: Οι άνθρωποι είμαστε ηλίθιοι!Κρυβόμαστε, φοβόμαστε να εκτεθούμε, να εκφράσουμε όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα που έχουμε μέσα μας, δεν δείχνουμε ποιοι είμαστε, δεν παραδεχόμαστε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό τι θέλουμε. Με ποιο τίμημα; Τι κερδίζουμε; Μένουμε σιωπηλοί στη βολή μας. Αλλά απογοητευμένοι κ καταπιεσμένοι.Μετά μπαίνουμε εδώ κ μεμψιμοιρούμε. Δεν είναι ανόητο;Σε αυτό το σημείο να σημειώσω πως ήμουν από τους πιο απαισιόδοξους ανθρώπους. Είχα μετατραπεί χωρίς να το βλέπω σε ένα μίζερο ανθρωπάκι. Με βεβαιότητα σας λέω πως αν διάβαζα πριν καιρό αυτήν την εξομολόγηση θα 'χα ήδη πατήσει αρνητική λέγοντας "Άσε μας κι εσύ στη δυστυχία μας, χαζοχαρούμενο". Το ποτήρι το 'βλεπα όχι μόνο μισοάδειο, αλλά ραγισμένο κ θαμπό.Το 2015 ήταν άσχημη χρονιά. Το άγχος μου ξεπέρασε κάθε όριο, διαγνώστηκα σε τόσο νεαρή ηλικία με ψυχική ασθένεια (που περνά), απομονώθηκα, έψαξα κ ψάχνω τον εαυτό μου. Ταυτόχρονα άλλαξα...Με τεράστιο κόπο άρχισα να εκφράζομαι, να μιλάω για τον εαυτό μου, να παραδέχομαι τη σεξουαλικότητά μου, άρχισα να γελάω, σταμάτησα να βρίσκω δικαιολογίες, να κρύβομαι, ανέπτυξα μια καλύτερη κ σαφώς πιο ειλικρινή σχέση με την μητέρα μου κ τον κύκλο των ανθρώπων που αγαπώ.Μίλησα στο άτομο που με ενδιέφερε. (είχα γράψει ένα μικρότερο κ λιγότερο παραληρηματικό ποστ με τίτλο 'Δώρο γενεθλίων')Εξομολογήθηκα στο παιδί που αγαπώ αυτά που νιώθω. (έτσι γίνονται οι πραγματικές εξομολογήσεις- εδώ δεν θα σας διαβάσει ποτέ, παρ'τε το απόφαση!) Στεναχωρήθηκα γιατί πίστευα πως εξαρχής ήταν καταδικασμένο, καθότι αυτός ήξερα πως είναι στρέιτ... Δε μ'ένοιαζε τόσο. Ήξερα ότι ήμουν ειλικρινής κι αυτό είναι που 'χει σημασία.Ξέρετε τι έγινε; Ήταν η σειρά του να εξομολογηθεί. Άλλος ένας καταπιεσμένος άνθρωπος, που δε φανέρωσε ποτέ ποιος είναι. Τουλάχιστον μέχρι χθες. Αχ χθες... Έκπληκτος βρήκα ανταπόκριση. Φιλιά. Αγκαλιές. Αλήθειες. Σιωπές...Πρώτη φορά βιώνω κάτι τέτοιο. Ναι, σίγουρα μ'έχει συνεπάρει ο ενθουσιασμός του πρωτόγνωρου. Δε με νοιάζει.Υποσχεθείτε μου κ κυρίως υποσχεθείτε στον εαυτό σας πως από 'δω κ μπρος θα μιλάτε !Να Ε Κ Φ Ρ Α Ζ Ε Σ Τ Ε κ να 'στε Ε Λ Ε Υ Θ Ε Υ Ρ Ο Ι.Αυτά από 'μενα. :) ΥΓ: https://www.youtube.com/watch?v=mU5u_Eqfcs8