11.3.2013 | 03:05
γειτονακι μου,
αγαπημενο Σ.(τραβαδι μου)σε συμπαθησα απο την πρωτη στιγμη. μολις σ ειδα μ αρεσες(δεν ξερω αν σ ερωτευτηκα τοτε η πιο μετα). αρχισαμε παρεα λογω του οτι ειμαστε γειτονακια και συμφοιτητες. ποτε δν εμαθες οτι ημουν (ειμαι?) ερωτευμενη μαζι σου γιατι θα σε τρομαζα. με χρησιμοποιησες και το δεχτηκα γιατι θα εκανα τα παντα για να μη σε χασω απο τη ζωη μου. και τσουπ τσουπ τσουπ φτανουμε σε ενα απογειο που παμε κ ενα βημα παραπερα απο το φιλικο. και εκει με κανεις οτι θες και το καταλαβαινεις. αλλα μετα αρχισε η κατηφορα. ωσπου τσακωνομαστε για σαχλαμαρα και μετα ειναι σα να με διαγραψες απο τη ζωη σου. πονεσε και ποναει γιατι νιωθω ακομα για σενα πραγματα. οταν σ πετυχα στη σχολη μου κανες την παπια και οτι ολα ειναι ροδινα μεταξυ μας. εμενα ομως μου κοπηκαν τα ποδια που σε ειδα, οπως εγινε και την πρωτη φορα που σε ειδα, οπως γινεται και καθε φορα που σε βλεπω. σηκωσε λοιπον αυτη τη μαγικη συσκευη που τη λενε κινητο και ριξε ενα τηλεφωνο. μονο ενα. και πες μου οτι δεν θες να με ξαναδεις, και μετα τερμα. το υποσχομαι. μια....γνωστη(?) σου