ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μεγάλωσα στους Γαργαλιανούς Πελοποννήσου. Από μικρός στα βάσανα, μάνα χτυπημένη από το χτικιό, πατέρας μέθυσος, πρώτο παιδί της οικογένειας να έχω να ταίσω και τα υπόλοιπα αδέρφια μου, αλλά αυτά να μου τρώνε μόνο τα όνειρά μου.Από 6 χρονώ βλέπετε ήθελα απλά και μόνο να χορεύω, σαν αυτά τα μιούζικαλ που βλέπαμε στο χαζοκούτι και στους σινεμάδες.Έτσι λοιπόν κυλούσε η ζωή μου μέχρι τα 20. Δουλειά και πάλι δουλειά. Μάζευα ελιές και το μυαλό μου έφευγε καθώς έβλεπα την τέμπλα να μπλέκεται με τα κλαδιά του δέντρου και να παιγνιδίζει με το πρώτο πρωινό φως, θαρρείς και αυτά χόρευαν ένα δικό τους ερωτικό και μυστηριακό βαλς, και ο γινομένος καρπός του δέντρου να πέφτει καταγής όπως τα δάκρυά μου, να θρέφει την γης και εγώ χόρευα, μόνο χόρευα, μαζί τους, για μένα και για κανέναν άλλον. Χόρευα βέβαια και σε μια πληθώρα από τοπικά πανηγύρια αλλά δεν ήταν το ίδιο.Περνούσαν τα χρόνια μέχρι που ένα βράδυ ανακοίνωσα ότι φεύγω από το σπίτι. Θα πήγαινα να σπουδάσω χορό στην Αθήνα. Μόλις το άκουσε αυτό ο πατέρας μου ούρλιαξε. Μου είπε ότι αυτά είναι για τις αδερφές και μου πέταξε το σάβανο της νεκρής πια μάνας μου λέγοντάς μου πώς καλά είναι να το φορέσω γιατί είμαι νεκρός για αυτόν. Και επίσης αφού φέρομαι σαν αδερφή πρέπει να ντύνομαι και σαν αδερφή. Μια νεκρή αδερφή, αυτό ήμουν. Έφυγα τρέχοντας και έβαλα μπρος το αυτοκίνητό μου, δεν με ένοιαζε για που απλά να φύγω. Θα είχαν περάσει τρεις ώρες όταν συνέβη το μοιραίο, σε μια στροφή θολωμένος πέρασα στο αντίθετο ρεύμα και καρφώθηκα ουρλιάζοντας σε μια κολώνα της ΔΕΗ. Από τότε είμαι παράλυτος από τη μέση και κάτω. Καμμιά φορά κοιτάω έξω από το τζάμι τις στάλες που πέφτουν πάνω του και είναι όπως τότε, χορεύουν και αυτές, μόνο χορεύουν, και εγώ, κάπου εκεί με αυτές, χορεύω, χορεύω χωρίς τέλος.