Ο εθισμός αντιμετωπίζεται με θεραπεία αλλά πρέπει να το θέλουν και οι ίδιοι. Εφόσον δε συνειδητοποιούν την κατάστασή τους, δεν μπορείς να κάνεις κάτι για εκείνους. Λυπάμαι για τη μοναξιά που νιώθεις στο σπίτι αλλά μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου, οι συγγενείς των ανθρώπων με εθισμούς χρειάζονται και εκείνοι στήριξη. Απευθύνσου σε έναν ψυχολόγο - το οικονομικό μπορείς να το παραβλέψεις αν ψαξεις το κοντινό σου Κέντρο Ψυχικής Υγείας. Ή δες αν υπάρχει κάποια ομάδα για συγγενείς ανθρώπων με εθισμό στο αλκοόλ. Δεν είσαι ο μόνος σε αυτή τη θέση.
5.9.2017 | 18:41
Γέρασαν και μυαλό δεν έβαλαν..
Έχω ένα πρόβλημα που πότε δεν έχω συζητήσει με κανέναν. Με κάνει και ντρέπομαι δηλαδή να το πω. Είμαι 26 χρόνον έχω τελειώσει σπουδές εδώ και κάποια χρόνια και έχω κάνει στρατό. Τώρα δυστυχώς ψάχνω συνεχεία με βάση το πτυχίο μου να βρω δουλειά αλλά δυστυχώς περιορίζομαι σε μηνιάτικα από δω και από κει χωρίς να βγάζω ουσιαστικά λεφτά. Έτσι και μην έχοντας δεύτερο σπίτι οι γονείς μου να μου δώσουν(!) μένω μαζί τους και μου τσοντάρουν συνεχεία λεφτά , μου μαγειρεύουν κλπ..Δεν έχω πολλά παράπονα ξέρω ότι πια είμαι αρκετά μεγάλος για να φτιάξω εγώ τη ζωή μου και όχι να με νταντευουν. Ότι μπορούν πραγματικά το κάνουν οι άνθρωποι ανάλογα με τις δυνατότητες που έχουν ( και ας είναι λίγες εγώ τους χιλιο ευχαριστώ που με σπούδασαν και γενικά γι αυτά που μου δώσανε.) Αλλα κάνουν κάτι που με έμενα με φτάνει στα όρια μου πολλές φορές και με την έννοια ότι μαζεύω και μαζεύω.... Κάθε μέρα μα κάθε μέρα πίνουν. Πολλές φορές πίνουν μαζί παρέα Σάββατα - κυριακες. Και δεν έχω πρόβλημα καταλαβαίνω ότι και η κρίση τους τσάκισε και αυτούς και δεν βγαίνουν πολύ. Έτσι και αλλιώς καλά περνάνε. Άλλα ρε παιδιά όσο μένω ακόμα εδώ δεν το αντέχω. Δεν αντέχω να βλέπω συνεχεία στραβωμένα στόματα από το ποτό και ανθρώπους να ψελλίζουν μεσημεριάτικα. Να προσπαθώ να συνεννοηθώ η' να θέλω να μιλήσω στη μάνα μου για τα προβλήματά μου (τόσο κακό είναι να θες τους δικούς σου για στήριξη?? ) και να μην μπορώ. Τους ζήτησα να ηρεμήσουν όχι να το κόψουν γιατί και εγώ είμαι λόγο ανεργίας πολλές φόρες στο σπίτι όταν πίνουν τα μεσημέρια. Αλλά είμαι με το ένα αφτί στην πόρτα μήπως πάλι πάνω στη στη σούρα τους αρχίζουν και τσακώνονται η' να πάνε να με βάλουν και μένα στη μέση να τσακωθώ γιατί είναι μεθυσμένοι(δεν παίζει ξύλο και τέτοια.. αυτοί καλά περνάνε μετά τα βρίσκουν και όλα καλά,έμενα μου διαλύουν την ηρεμία μου και την ησυχία μου...). Και αυτό όμως γίνετε από όσο θυμαμε να είμαι εγώ παιδί . από 6 χρονών το ίδιο πράγμα (επιβίωσαν τα θηρία ύστερα από τόσα ποτά) . Προφανώς θα μου χουν μείνει τίποτα ψυχολογικά από αυτό που ούτε καν τα ξέρω ακόμα.. Αλλά δεν γίνετε δεν μπορώ να φέρω έναν άνθρωπο στο σπίτι πχ να κάτσουμε μεσημέρι γιατί δεν θέλω να τους δει κανείς έτσι. Άλλες φορές θέλω να κάτσω μαζί τους αλλά δεν πάω γιατί δεν θέλω να μιλάω με μεθυσμένους λες και είναι φιλαράκια μου.. είναι αηδιαστικό από κάποια στιγμή και ύστερα, όλα έχουν ένα όριο. Ζήτησα να ηρεμήσουν να μην πίνουν τόσο και μου τη λένε ότι δεν καταλαβαίνω τι μου γίνετε και έχουν προβλήματα κλπ. Αλλα ρε γαμώτο ακόμα έχουν άλλον έναν άνθρωπο μέσα στο σπίτι. Ακόμα δυστυχώς στο ίδιο σπίτι μένω. Δεν θα πρεπε να σκεφτονται και τον αλλο που μένει ακόμα μαζί τους λόγο κρίσης; Προτιμάν ρε γαμώτο να πιουν από το να πάω και γω που βαριεμε να κάτσω λίγο σαλόνι μαζί τους. Δεν ξέρω άμα μεμψιμηρώ αλλά νιώθω βαριά αυτή τη κατάσταση να είναι καθημερινή συνήθεια... σαν βάρος πάνω μου. Κάθε μέρα 20 χρόνια τώρα το ίδιο πράγμα;; Τους το λεω συνεχεια και μου λένε κανε υπομονή οτι είσαι άνεργος φταίει και θα βρεις λεφτά να μείνεις μόνος σου...άλλα δεν θα έπρεπε ως γονείς μου να με βοηθήσουν στη δύσκολη εποχή που λέγετε ανεργία; Δεν θέλω να μου δώσουν σπίτια και λεφτά. Μονο λίγο ησυχία ήθελα στο σπίτι να νιώθω ασφάλεια και ότι μπορώ να επικοινωνήσω και ίσως να καθόμαστε κάνα δίωρο να τα λέμε. Δεν ξέρω αν είμαι εγώ περίεργος οι γονείς μου προσπαθούν να με κάνουν να πιστέψω ότι είμαι.. .
3
