ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βλέποντας όλα αυτά τα τραγικά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας, διαβάζοντας για τη φρίκη που ξεδιπλώνεται γύρω μας θέλω να πω κάτι που νιώθω εδώ και πολύ καιρό, θα ήθελα να το φωνάξω αν γινόταν. Μια τεράστια συγνώμη στις γυναίκες και να γίνει ό,τι περνάει από το χέρι της Δικαιοσύνης ώστε να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Και πρακτικά αν δούμε ή ακούσουμε κάτι άσχημο να συμβαίνει στο δρόμο, στη γειτονιά μας, στο σπίτι, στην πολυκατοικία μας, οπουδήποτε να μη διστάσουμε να μπούμε μπροστά για να το σταματήσουμε ή να ειδοποιήσουμε αμέσως ώστε να μη γίνει το μη αναστρέψιμο κακό. Ντρέπομαι για το φύλο μου. Δεν θέλω να τσουβαλιάσω ολόκληρο το ανδρικό φύλο, εννοείται πως πολλοί άντρες είναι κύριοι πραγματικοί, θέλω να πιστεύω (κι ελπίζω να μην είναι αυταπάτη) πως η πλειοψηφία δεν ανήκει στους κακούς ανθρώπους. Αυτό όμως που γίνεται και μαθαίνουμε στις ειδήσεις καθημερινά έχει γίνει επιδημία, ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Δεν θέλω να το παίξω γλυκούλης, ούτε προστάτης ούτε υποστηρικτής ιδιοτελής, εξάλλου ανώνυμα γράφουμε εδώ, δεν διεκδικώ κάτι, πηγάζει από την ψυχή μου αυτή η εξομολόγηση. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι η έλλειψη ή η απόρριψη ή οτιδήποτε μπορεί να οδηγήσει στην κτηνοποίηση και στις απάνθρωπες πράξεις στέρησης ζωής που ακούμε καθημερινά. Ζω με έλλειψη αλλά ποτέ δεν θα τολμούσα να διανοηθώ να γίνω απάνθρωπος, είναι έξω από τα όρια της λογικής μου. Ας διορθώσουμε τα λάθη μας και τους εαυτούς μας κι αν δε μπορούμε ας αποστασιοποιηθούμε, δεν φταίει η άλλη να ανέχεται την ανικανότητά μας σε όλα τα επίπεδα και μάλιστα με έναν τόσο βάναυσο τρόπο. Αν κάποιοι δεν αγαπούν τις γυναίκες, τουλάχιστον ας τις αφήσουν ήσυχες να ζήσουν. Κανένας άνθρωπος δεν ανήκει σε κανέναν. Πάταξη της κτητικότητας. Και αλληλεγγύη στην πράξη. Πραγματικά με αυτά που διαβάζω κι ακούω καθημερινά κάθομαι και δακρύζω και κλαίω για ζωές που χάθηκαν χωρίς να τις ξέρω. Θα αρχίσω να πιστεύω πως είναι αλήθεια τελικά το δυστοπικό θρίλερ του Alex Garland με τίτλο ''Men'' που κυκλοφόρησε φέτος (και προκαλεί αντιδράσεις) με την εξαιρετική Jessie Buckley στον πρωταγωνιστικό ρόλο και με μια ευφυή σεναριακή ιδέα. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Είναι σκληρό, αλλόκοτο, περίεργο, πολλοί άνθρωποι δεν θα το αντέξουν ειδικά προς το φινάλε αλλά μήπως τελικά είναι πραγματικότητα; Βγαλμένο μέσα από τη ζωή που λέμε; Δεν ξέρω. Στις πόσες γυναικοκτονίες αρχίζεις να αμφιβάλλεις για την ''κανονικότητα'' των σχέσεων και τον εφιάλτη πίσω από τις κλειστές πόρτες; Έμπρακτη αλληλεγγύη και στήριξη, μακάρι ο όρος να αναγνωριστεί νομικά. Οδηγούμαστε σε μια ανευ προηγουμένου εξόντωση. Από τη μία ένας άκρατος πουριτανισμός και συντηρητισμός της κοινωνίας κι από την άλλη μια απελευθέρωση των πιο χυδαίων ενστίκτων μας (που συχνά έρχεται κι από την ίδια την πλευρά των συντηρητικών ανθρώπων αλλά και πάλι δεν είναι απόλυτο αυτό, το κακό φωλιάζει παντού). Αυτά είχα να πω και βγαίνουν από μέσα μου.