ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δε μπορώ το συναίσθημα αυτό. Όχι γιατί είναι μοναδικό συναίσθημα να σταματάει η καρδιά σου όταν σε φιλάει ο άλλος. Η όταν τον βλέπεις να έρχεται. Η όταν σου χαμογελάει. Αλλά γιατί σε κάνει τόσο ευάλωτο. Και ξέρουμε όλοι ότι δεν υπάρχουν παραμύθια στη ζωή. Είμαι 31 σε δέκα μέρες. Έχω κάνει στη ζωή μου πολλά για την ηλικία μου. Έχω φτάσει σέ ένα πολυ καλό επίπεδο επαγγελματικά. Μετά από σκληρή δουλειά κόπου και αφοσίωσης για χρόνια. Και όλα αυτά τα χρόνια ο έρωτας ήταν κάτι σαν πρόβλημα. Δεν έπρεπε να υπάρχει. Και δεν υπήρχε. Ήμουν σε μια σχέση για 8 χρόνια μέχρι πέρσι. Και δεν υπήρχε έρωτας. Αγάπη, σεβασμός, κατανόηση, λογάριθμοι στα δυο. Αλλά όχι έρωτας. Μέχρι που μια μέρα είπαμε και οι δυο να το λήξουμε όμορφα και αγαπημένα και να πάμε παρακάτω. Τον σέβομαι και τον αγαπώ. Το θέμα είναι αλλο. Μετακόμισα σε άλλη πόλη, ίδια απόσταση από τη δουλειά μου. Μένω στο εξωτερικό. Μετακόμισα σε άλλη πόλη, που έχω φίλους εδώ, για να ζήσω από την αρχή, να βγω, να περάσω καλά, να γνωρίσω τον εαυτο μου. Τώρα που έφτασα 30 να παλεύω για τα επαγγελματικά μου. Δεν πέρασε ένας μήνας και τον γνώρισα. Στον ένα μήνα της καινούριος μου ζωής. Και ήταν χείμαρρος. Μπορούσα να τον ακούω απλά να μιλάει. Με έκανε να γελάω. Αγαπούσα τον εαυτο μου όταν ήμουν μαζί του. Έβγαζε το καλύτερο από μέσα μου. Και χημεία. Τι χημεία ήταν αυτή. Έκρηξη. Προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να το παίζω χαλάρα. Ήταν νωρίς για να πω τι νιώθω. Νωρίς για να δείξω ποσό θέλω να τον ξαναδώ. Σιχαίνομαι τα παιχνίδια αυτά. Αλλά έπρεπε να προστατέψω τον εαυτό μου από το να φανώ πολύ keen. Και φτάσαμε στο βράδυ απόψε που περίμενα όλη μέρα να έρθει για να βρεθούμε. Γιά να μου πει θα ήθελα πολύ να βρεθούμε αλλά... Και αυτό το αλλά φαίνεται τόσο πολύ δικαιολογία. Δεν μετανιώνω. Ότι κι αν γίνει. Απλά θα μαζευτώ λίγο. Δεν ήθελα να τον πω έρωτα τόσο καιρό. Αλλά μάλλον αυτό είναι. Αυτό που δε συμβαίνει συχνά. Και όταν συμβεί σε παίρνει και σε σηκώνει.