24.9.2011 | 02:41
Για το δικό μου "Γ"...
Το ήξερα από την αρχή ότι θα πάρεις την απόφαση να φύγεις κάποια στιγμή, ότι οι καταστάσεις θα σε πιέσουν τόσο ώστε να κάνεις αυτό που δεν θες. Το θέμα είναι πως είχα ξεχάσει πως πονάει... Θυμάμαι να γυρίζω τα βράδια από το φροντιστήριο και κάθε φορά να ελπίζω ότι θα είσαι εκεί στην είσοδο να με περιμένεις... Θυμάμαι να ελπίζω σε μια στιγμή μόνο, σε σημείο που να τα χάνω.... Μια στιγμή να τελειώσουν όλα και να έρθεις να με πάρεις αγκαλιά.... Και ήταν μόνο 6 μήνες. Τώρα πόσοι θα είναι? 8? 9? Δεν ξέρω... Δεν ξέρεις ούτε εσύ. Γιατί πρέπει πάντα να γίνεται κάτι με εμάς? Πότε επιτέλους θα σταματήσουμε να είμαστε μακριά, πότε θα έρθει η στιγμή που θα μπορέσουμε να μονιάσουμε? Σ'αγαπώ. Όσο και να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως νιώθει το αντίθετο, τόσο πιο πολύ το νιώθω μέσα μου.. Πως θα περάσει ο καιρός...? Πως ψυχή μου...Ποιός θα σε προσέχει μετά αν φύγεις.. Γαμημένη ΑΕΝ. Κ.
