ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υπήρξε ένας ανθρωπος που ήξερε τα πάντα για μένα...μιλούσαμε καθε μέρα,βρισκόμασταν κάθε μέρα, κοιμόμασταν μαζι. Κάποτε δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Μοιραζόμασταν όμορφες στιγμές, το φαγητό μας, τα κρεβάτια μας, τις σκέψεις μας. Τσακωνόμασταν που και που, ίσως μ' αγαπουσε, με σκέπαζε τα βράδια, μου φερνε τσιγαρα το πρωι. Μπορούσαμε να μιλάμε ώρες ατέλειωτες. Πλέον δε μιλάμε.Πλέον δεν ξέρω πως είναι η ζωή του. Μετά από τόσο καιρό και όμως το πρώτο τηλέφωνο που μου' ρχεται στο μυαλό είναι το δικό του.Δεν μπορώ όμως να τον πάρω.Ξέρω οτι αν μου το σηκώσει θα πούμε τα τυπικα και ίσως τον πλήγώσω κι αυτόν ακόμη μια φορά κι αυτό με σκοτώνει. Δεν ξέρω τι πήγε τόσο στραβά...απλώς δεν άντεχα άλλο. Τρόμαξα?ίσως...Πάντως σίγουρα κουράστηκα να προσπαθώ μόνο εγώ.Κουράστηκα να κλείνομαι μόνη μου στο κλουβί του. Ακόμα δεν έχω ξεσπάσει... Ακόμα δεν έχω ξαναερωτευτεί τόσο πολύ. Πώς να ξαναερωτευτώ όταν ξέρω ότι αν δεν πέτυχε με αυτόν τον άνθρωπο δε θα πετύχει με κανέναν...Κάθε φορά εγώ φεύγω πρώτη. Υπάρχει ένα κενό που δε μπορώ να το γεμίσω. θα μείνει εκεί να μου θυμίζει ότι στο χέρι μας είναι να κρατάμε ο,τι όμορφο μας συμβαινει... Φοβάμαι όμως ότι αν δεθώ με κάποιον θα με πληγώσει. Και προτιμώ ν'ανοίγω τις πληγές μου μόνη μου. Οι δαίμονες είναι μέσα στο κεφάλι μας. Ας τους αποδυναμώσουμε και όλα θα πάνε καλά. Ιf it's not ok it's not the end...έτσι δε λενε?