ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με το αγορι μου ειμαστε μαζι αρκετο καιρο,ειμαστε μαζι απο αποσταση,εγω σπουδαζω σε αλλη πολη,αλλα βρισκομαστε αρκετα συχνα.Ωστοσο ειμαστε μαζι απο τα 17(αυτος 22)και ενω τον αγαπω πολυ,τον θελω πολυ και τον θαυμαζω πολυ νιωθω οτι τελευταια χανομαστε.Αυτος συνεχεια προσπαθει,αλλα δουλευει πολυ και κουραζεται πολυ ετσι ωστε εγω οσες φορες θελω να του μιλησω,να τον παρω ενα τηλ η να του στειλω ενα απλο μνμα σκεφτομαι οτι δεν θελω να τον ενοχλησω,ακομα και αν το κανω καποιες φορες και τον ενοχλω,δεν μπορει να μου μιλησει(και λογικο).Το θεμα ειναι οτι εχω αρχισει και κουραζομαι και ισως εχω μιζεριασει.Ειναι απιστευτος ανθρωπος και αξιοθαυμαστος σε οτι εχει καταφερει στην ηλικια του αλλα νιωθω πολλες φορες οτι ειμαι με εναν παντρεμενο.Ειναι πολυυπευθυνος,φροντιζει την οικογενεια του κτλ αλλα ενω τον θαυμαζω για αυτο ταυτοχρονα με πνηγει.Νιωθω οτι απτη μια η αποσταση απτην αλλη η διαφορα νοοτροπιας/ζωης/ηλικιας μας χωριζουν.Για αυτον ειμαι πολυ σημαντικη και μου το δειχνει με καθε τροπο,και για μενα ειναι παρα πολυ.Αλλα κατι βαθεια μεσα μου μου φωναζει.και μου λεει οτι πρεπει κατι να αλλαξει.Να ειμαι πιο ανεμελη οπως πριν,να ειμαι ζωντανη και να βρωω εναν ανθρωπο το ιδιο ζωντανο,,να να να..αλλα δεν ξερω.Δεν ξερω αν αξιζει να αφησεις τον ανθρωπο σου,οχι επειδη δεν εισαι ερωτευμενη μαζι του η επειδη δεν τον αγαπας αλλα επειδη δεν ταιριαζουν τοσο οι ζωες σας..Σκεφτομαι αυτο..και απτην αλλη σκεφτομαι οτι κουραστηκα και οτι δεν υπαρχει καν ενας κοινος δρομος,ενα κοινο ονειρο για του χρονου πχ που τελειωνω τις σπουδες μου.Και δεν ξερω,τι να κανω?