ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Επειδή θα παραπονεθείς και ίσως δικαίως που τόσα χρόνια δεν έχω γράψει τίποτα για εσένα. Δεν χρειαζόταν. Ήσουν πάντα εκεί. Ότι είχα να πω το έλεγα σε εσένα. Χωρίς διαμέσους. Τώρα δεν το κάνω. Είναι πολλά αυτά που θέλω να σου πω και πολύ λίγος ο χρόνος που έχω πια. Περιμένω εδώ και μισή ώρα να πάει εννιά για να μιλήσουμε. Έχουν μείνει πέντε λεπτά και μου φαίνεται πολύ. Σου γράφω τραγούδια και πάλι δεν φτάνουν για να πω όσα θέλω. Δεν φτάνει τίποτα. Δεν μου φτάνει αυτό.Λες ότι μιλάμε στο τηλέφωνο και μιλάς μόνος σου. Δεν λέω τίποτα. Ή λέω «τίποτα». Εγώ δεν ξέρω να μιλάω. Όταν μιλάω τα κάνω θάλασσα. Λέω πάντα ή πολύ χαζά ή πολύ σοβαρά πράγματα. Δεν μπορώ να κάνω casual talk που λένε οι αμερικάνοι. Λέω βλακείες ενώ αυτό που θελα να πω είναι «γύρνα στη Ελλάδα, έλα να κάτσουμε μαζί λέγοντας βλακείες αλλά να σε βλέπω και να σε ακουμπώ, έλα να μιλάμε μαζί κι ας γίνεσαι σπαστικός και ας γίνομαι κουραστική, έλα να βγούμε για ταινία μετά τη δουλειά, ή να πάμε για φαγητό, ή για καφέ, ή πουθενά, έλα να τσακωθούμε που δεν θα πάμε πουθενά, αλλά έλα. Εδώ, ή και όχι. Έρχομαι εγώ, όπου μου πεις αλλά πες το μου. Πες μου ότι θες.Το θέμα είναι ότι σ’ αγαπάω. Και θέλω να με αγαπάς πίσω. Και θέλω να μου το πεις. Και να μου πεις «μη φοβάσαι, εμείς θα τα καταφέρουμε. Δεν θα χαθούμε εμείς. Δεν χαθήκαμε τόσα χρόνια, γιατί είμαστε εμείς.»