ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάντα αναρωτιόμουν πως οι άνθρωποι ξεπερνούν τον θάνατο. Υπήρξες φίλος, γνωστός, αδερφός, έρωτας...μα πάνω απ όλα υπηρχες.Συχνά σκέφτομαι αν υπάρχεις ακόμα και αυτό μου δίνει κάποιες περίεργες και ανούσιες ελπίδες, αλλά προλαβαίνω να σταματήσω τον εαυτό μου πριν αρχίσω να τρελαίνομαι. Ίσως αν μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί σου θα μπορούσα να κλείσω αυτή την ιστορία μέσα μου αλλά δεν θα γίνει ποτέ. Και η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να το κάνω.Η είδηση του θανάτου σου μου δημιούργησε απορία. Μου δημιούργησε θυμό. Θλίψη. Απογοήτευση. Όμως με έκανε θυμηθώ τα πάντα. Με έκανε να θυμηθώ τι ήσουν για μένα. Γιατί για μένα ήσουν έρωτας. Ήσουν κρυφό απωθημένο. Τόσο κρυφό που ούτε τα τωρινά μου συναισθήματα δεν μπορώ να εκφράσω πουθενά. Με έκανες να γελάσω με την ζωή. Να γελάσω που φοβόμουν να σου μιλήσω πρώτη. Να γελάσω που ήλπιζα ότι κάτι, κάπου, κάποτε θα γινόταν. Να γελάσω με το ηλίθιο μυαλό μου που πάντα με σταματούσε από το να κάνω αυτό που πραγματικά ήθελα.Κυριολεκτικά, οι περασμένες και ξεχασμένες στιγμές μας γυρνούσαν στο κεφάλι μου όλη την ώρα. Κανείς και τίποτα δεν με άφηνε να ξεχαστώ.Θυμάμαι πως νιώθαμε. Πως γνωριστήκαμε. Πως μιλήσαμε πως καταλήξαμε. Θυμάμαι το χαμόγελο σου. Θυμάμαι τα αστεία. Τις ατελείωτες νύχτες που μιλούσαμε και κοιταζομασταν στα μάτια. Θυμάμαι εσένα και εμένα όσο ήμουν μαζί σου.Μπορεί να παραμείνεις ένα απωθημένο. Σίγουρα όμως θα παραμείνεις στην καρδιά μου. Θα τα κρατήσω όλα μέσα μου.Θέλω να προσέχεις εκεί πάνω.. τουλάχιστον εκεί πάνω.