ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...Ήθελα πολύ καιρό να σου γράψω κάτι... Κάτι που να μπορείς να κρατήσεις. Κάτι μόνο δικό σου. Κάτι που θα μπορείς να το διαβάσεις ακόμα και ύστερα από χρόνια. Τόσο καιρό όμως οι λέξεις δεν έβγαιναν εύκολα... Και όταν ένιωθα την ανάγκη να σου γράψω κάτι, πάντα σκεφτόμουν ότι θα είχα την ευκαιρία να σου τα πω από κοντά. Ή ίσως θα έφτανε ένα βλέμμα μου, μια ματιά μου, για να καταλάβεις όλα εκείνα που με λόγια δεν μπορούσα να σου πω. Δεν ήθελα να σου γράψω κάτι που θα είχες ξανά διαβάσει. Δεν ήθελα να σου γράψω λόγια και συναισθήματα που θα είχες ξανά ακούσει. Ήθελα αυτό το γράμμα να είναι το πιο όμορφο δώρο που σου έχουν κάνει. Να είναι μέσα σε όλα αυτά τα ψέματα, κάτι το αληθινό... Μέσα στην καθημερινότητα που ζεις, να είναι ένα όμορφο καταφύγιο, κάτι το οποίο θα χαιρόσουν να διαβάζεις αν ποτέ ένιωθες μόνος ή λυπημένος... Και κάθε φορά που θα το διάβαζες θα ήταν σαν να ξανά συναντιόμασταν, κρυφά, έστω και μέσα από ένα κομμάτι χαρτί. Ήλπιζα ότι όταν το διάβαζες, δεν θα έβλεπες μόνο γράμματα και άψυχες λέξεις, αλλά ένα κομμάτι μου. Αυτό το κομμάτι που κάποτε αγάπησες σε μένα, που κάποτε σε έφερε κοντά μου... Γιατί αν με θυμάσαι, μόνο αυτό το κομμάτι θέλω να θυμάσαι από μένα. Γιατί αυτό το κομμάτι σου χάρισα.Θυμάμαι, τότε που μιλούσαμε για την αγάπη, μου είχες πει ότι πιστεύεις πως είναι σαν ένα άσπρο φως. Δεν το καταλάβαινα τότε. Πάντα νόμιζα ότι πρέπει να πονέσεις για να πεις ότι αγάπησες. Μου έλεγες ότι δεν είναι έτσι και δεν σε πίστευα. Τώρα, όμως, σε καταλαβαίνω. Και βλέπω πως αν υπάρχει αυτό που ονομάζουν αγάπη, πρέπει να είναι κάτι που το κρατάνε δυο χέρια, ενωμένα, μαζί. Κάτι που βγαίνει αβίαστα, αυθόρμητα και απ' τους δύο... Μοιράζεται, πολλαπλασιάζεται... Κι αν ποτέ ο ένας σταματήσει να το νιώθει, ο κύκλος σπάει και δεν μπορείς πια να το ονομάσεις "αγάπη". Τόσο καιρό σου ζητούσα, απαιτούσα μια αγάπη που μόνο ο ίδιος, ελεύθερα και με τη θέλησή σου θα μπορούσες να μου δώσεις. Είναι πικρό να το καταλαβαίνω τώρα. Θα 'πρεπε να 'χε βρεθεί κάποιος να μου πει ότι η αγάπη μόνο απλόχερα μπορεί να δοθεί, ότι δεν ζητιέται, δεν ζητάει... Αλλά δεν μας μαθαίνουν για την αγάπη. Μόνοι μας διασχίζουμε τον δρόμο της και μόνοι μας μαθαίνουμε τους κανόνες της... Ίσως ο πόνος μου, η λύπη μου που δεν σε έχω, με τύφλωσαν τόσο που δεν μπορούσα να δω την αλήθεια. Που δεν μπορούσα να καταλάβω ότι αν ποτέ μ' αγαπούσες, θα μ' αγαπούσες επειδή εσύ ο ίδιος το επέλεξες, και όχι γιατί στο ζήτησα εγώ. Αυτά θα σου έλεγα και θα σε κοιτούσα στα μάτια. Ακούγεται ίσως μελό, αλλά ήθελα όσο τίποτα να σου κρατούσα το χέρι, κι ας ήξερα ότι μετά μπορεί να μην σ' έβλεπα ποτέ ξανά. Να νιώσω για λίγο ξανά την ζεστασιά σου. Όχι να σου μιλάω μέσα από ένα κομμάτι χαρτί. Λόγια που κάποια στιγμή θα ξεχάσεις, όπως μπορεί να ξεχάσεις κι ότι υπήρξα εγώ για κάποια στιγμή στη ζωή σου. Θα είμαστε σαν εκείνους τους ανθρώπους που συναντήθηκαν τυχαία σε ένα σταυροδρόμι, αντάλλαξαν κάποια φιλιά, κάποια τρυφερά λόγια, κι ύστερα χάθηκαν. Ακολούθησε ο καθένας τον δικό του δρόμο και δεν συναντήθηκαν ποτέ ξανά. Κι εγώ... Εγώ έχω κολλήσει σ' αυτό το σταυροδρόμι... Σ' αυτή τη γωνία που σε πρωτοείδα. Εσύ έχεις φύγει κι εγώ είμαι ακόμα εδώ και σε περιμένω. Κι ενώ ξέρω ότι δεν θα γυρίσεις, δεν μπορώ να σταματήσω να κοιτάζω πίσω μου, αριστερά, δεξιά, μήπως τύχει και φανείς... Να μην ακούσω το "αντίο" σου. Να μην ακούσω αυτό το "γεια σου". Τόσο καιρό κοίταζα τα ζευγάρια και ζήλευα, ήθελα να έχω αυτό που έχουν κι εκείνοι. Όταν χέρι-χέρι τους έβλεπα να κρατιούνται έλεγα πως αυτό θέλω να το ζήσω κι εγώ. Όλο κάτι μου έλειπε. Δίπλα σου δεν ήμουν ούτε η κοπέλα σου, ούτε κάτι πραγματικά δικό σου. Κι όμως, ένιωθα ότι κατά κάποιο τρόπο είχαμε αγαπήσει ο ένας τον άλλον. Ότι κάποτε είχαμε μοιραστεί κάτι που κανονικά ζευγάρια κάνουν χρόνια να το βρουν. Μπορεί να μην ένιωσες ποτέ το ίδιο, όμως εγώ το ένιωσα. Λες ότι η πιο δυνατή σου ανάμνηση από εμένα θα είναι τα λάθη που έκανα στο τέλος. Δικές σου είναι οι αναμνήσεις και όπως θες εσύ θα με θυμάσαι. Και ούτε με πειράζει πια να μην κρατήσεις κάτι όμορφο από μένα. Θα τα κρατήσω όλα τα όμορφα εγώ. Και για μένα, η πιο δυνατή ανάμνηση που έχω από σένα, ήταν όταν σε μια από τις τελευταίες μας συναντήσεις, την ώρα που έφευγα, με κοίταξες. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που με κοίταξες πραγματικά. Και δεν με κοίταξες απλά, έτσι όπως κοιτάζουμε τους περαστικούς στον δρόμο μας. Με διαπέρασες. Ίσως δεν θυμάσαι, ίσως έχεις ξεχάσει, εγώ δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήταν σαν να μου είπες τα πάντα μέσα από ένα βλέμμα. Εκεί ένιωσα για πρώτη φορά ότι ήμουν κάτι σημαντικό τότε για σένα. Και πως θα σου έλειπα. Ό,τι μου χρειάζεται εμένα ολόκληρες σελίδες για να περιγράψω, εσύ μου το είπες εκείνη τη στιγμή, μέσα από μόνο μία ματιά. Τόσο καιρό, μέσα σε όσα ζω, μέσα στις ευτυχισμένες και στις άσχημες στιγμές της καθημερινότητάς μου, υπάρχεις εκεί, σαν μια μικρή σκιά. Που κάποιες στιγμές με προστατεύει και κάποιες στιγμές με τρομάζει. Επειδή μοιάζει να μην μπορώ να την αποχωριστώ.Θα στα 'λεγα από κοντά όλα αυτά..; Δεν ξέρω. Δε νομίζω ότι θα μπορούσα να βγάλω λέξη. Θα έμενα μάλλον απλά να σε κοιτάζω, κι ας γνώριζα ότι δεν θα με κοίταζες ποτέ, έτσι όπως σε κοίταξα εγώ. Ίσως αυτό το γράμμα δεν το διαβάσεις ποτέ, αν και εύχομαι να το διαβάσεις και να φυλάξεις κάπου μέσα σου τα λόγια του. Μόνο εσύ, αν μπορούσες, αν με ένιωθες, θα καταλάβαινες ότι δεν είναι απλά λέξεις που ταιριάζουν ωραία μεταξύ τους. Ότι δεν είναι απλά λόγια. Αλλά κάτι παραπάνω. Κάτι από την ψυχή μου, κάτι αληθινό. Ίσως τώρα δεν μπορείς να καταλάβεις τα λόγια μου. Εύχομαι όμως κάποια στιγμή να μπορέσεις. Όμορφες στιγμές ζω και ζούμε όλοι μας κάθε μέρα στη ζωή μας. Πόσοι όμως μπορούν να πουν ότι έζησαν κάτι αληθινό...; Εγώ είμαι ευτυχισμένη που μπορώ να πω ότι μαζί σου το ένιωσα αυτό. Ότι ήσουν ό,τι πιο αληθινό είχα. Και τα αληθινά είναι και σπάνια και εύθραυστα.. Σου ξεγλιστράνε εύκολα μέσα από τα χέρια αν για μια στιγμή τα χάσεις από τα μάτια σου, αν δεν τα προσέξεις, αν δεν τα φροντίσεις. Λίγες οι στιγμές δίπλα σου, μα κάθε φορά κοντά σου ένιωθα μόνο ένα πράγμα. Σαν όλα τα κομμάτια του παζλ να έχουν πια ενωθεί. Δεν θέλω να σου πω άλλες ευχές, δεν θέλω να σου πω ακόμη ένα αντίο. Θέλω μόνο να με αισθανθείς... Δεν θέλω να σου πω την συγνώμη μου, θέλω εσύ από μόνος σου κάποια στιγμή να την νιώσεις. Δεν θέλω άλλα τρυφερά λόγια να σου πω, ούτε άλλα "μου λείπεις". Ούτε απαιτώ πια να νιώθεις κάτι παρόμοιο για εμένα. Το μόνο που θέλω, καθώς σε φαντάζομαι να διαβάζεις αυτό το γράμμα, είναι να με καταλάβεις, έστω και λίγο. Κι αν ακόμα δεν πιστεύεις ότι ένιωσα κάτι δυνατό για σένα, ή ότι θα σου έκανα ποτέ κακό, ίσως χρειαστεί να ξαναδείς την ιστορία μας από την αρχή. Εκεί, πέρα από τα λόγια, πέρα από τις άσχημες στιγμές, θα δεις μόνο έναν άνθρωπο... Έναν άνθρωπο που το μόνο που ήθελε ήταν να σε αγαπήσει και να τον αγαπήσεις. Μπορεί να χάθηκα, αλλά θα τον βρω τον δρόμο μου. Πρέπει να μάθω να τον βρίσκω μόνη μου, χωρίς να χρειάζομαι πάντα κάποιον να μου δείχνει την σωστή κατεύθυνση. Κατά βάθος σε θαυμάζω και σε ζηλεύω, γιατί ζεις και πετάς ελεύθερος, χωρίς να έχεις ανάγκη τα φτερά κανενός. Θέλω κι εγώ να νιώσω αυτή την ελευθερία. Ίσως τότε θα μάθω και ν' αγαπάω το ίδιο ελεύθερα. Ίσως τότε θα μπορώ να δίνω και την αγάπη μου σαν δώρο, κι όχι σαν κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να επιστραφεί. Θέλω να ξέρεις ότι κράτησα τις συμβουλές και τα λόγια σου. Αν κάπου στη διαδρομή χαθώ, η δική σου φωνή που μου έλεγε να κοιτάξω τον εαυτό μου και να προσπαθήσω να φτιάξω τα ελαττώματά μου... Την δική σου φωνή θα θυμάμαι για να βρω τον δρόμο μου ξανά. Και θέλω, ψυχή μου, να είσαι ευτυχισμένος, να χαμογελάς. Ξέρω ότι κι εγώ μέσα στα γέλια σου, στα ξενύχτια σου, θα υπάρχω έστω σαν φευγαλέα σκέψη στο μυαλό σου. Σαν μια γλυκόπικρη ανάμνηση. Ας είναι έτσι. Αρκεί να είσαι εσύ καλά. Και ας μην σε νοιάζει πια για εμένα. Είσαι κάπου εκεί έξω και χαμογελάς, δεν θα 'πρεπε αυτό να μου φτάνει...; Δεν θα 'πρεπε να χαίρομαι, που αν και μακριά, είμαστε κάτω απ' τον ίδιο ουρανό; Δεν θα 'πρεπε και μόνο η σκέψη ότι ο άνθρωπος που αγαπώ ζει, υπάρχει και είναι καλά, να με γαληνεύει; Αν κάτι μου μένει πια, είναι μόνο οι αναμνήσεις. Μπορείς να μου κλείσεις όλες τις πόρτες, μπορείς να μου στερήσεις την παρουσία σου, αλλά τις στιγμές που μου χάρισες θα τις φυλάξω. Τις κρατάω δυνατά μέσα μου να μην μου φύγουν, να μην ξεχαστούν. Μην σταματήσω να νιώθω, να αισθάνομαι. Μην έρθει μια μέρα και πω "Δεν τον αγάπησα ποτέ. Δεν ήταν κάτι σημαντικό για μένα ούτε κάτι ουσιαστικό". Μην έρθει μια μέρα και πω "Δεν θυμάμαι καν την μορφή του. Ήμουν για εκείνον απλά ένας σταθμός, μια περαστική στάση στην γεμάτη ζωή του, δεν ένιωσε ποτέ τίποτα βαθύ για εμένα". Θέλω να σε θυμάμαι και να λέω "Χαίρομαι που τον γνώρισα. Χαίρομαι που μέσα σε εκείνο το chat, μέσα στους χιλιάδες ανθρώπους, ήταν εκείνος που μου μίλησε, και όχι κάποιος άλλος. Χαίρομαι που σε εκείνον έδωσα το σώμα μου και ένα κομμάτι της ψυχής μου. Χαίρομαι που ήταν η δικιά του φωνή που με ηρεμούσε τα βράδια και που ζει και υπάρχει κάπου εκεί έξω, χαμογελάει και μπορεί τώρα να διαβάσει αυτές τις σελίδες. Χαίρομαι και είμαι περήφανη που, αν και αυτή τη στιγμή κλαίω, τα δάκρυα μου είναι για εκείνον, και όχι για κάποιον άλλον."Σε σένα, που πάντα με καταλάβαινες.