ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ήμουν "θυμωμένος" όπως μουρμούριζες με την αδερφή σου, τη στιγμή που σου έδινα τη σακούλα με τα πράγματα του παππού σου. Απλά ήμουν εντελώς αδιάφορος και δεν μου καιγόταν καρφί. Η μέρα μου πήγαινε τόσο όμορφα, έστω και ψευδώς διαμορφωμένη η άποψη από εμένα, μέχρι που ήρθε η ώρα να περάσουμε από εκεί. Δεν ήθελα να σε ξαναδώ μπροστά μου, ποτέ ξανά, γι' αυτό και όταν ερχόσουν σπίτι μου δεν έβγαινα ποτέ έξω. Και αν θέλεις να ξέρεις, που μπορεί να μην σε ενδιαφέρει κιόλας, όχι μόνο δεν πρόσεξα το ελαφρύ καλοκαιρινό ντύσιμό σου όπως μάταια μπορεί να νόμιζες (άλλωστε έχω κοπέλα στην ίδια ηλικία με εσένα κιόλας και μου βγάζει τα μάτια καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη έχω γνωρίσει ποτέ ...), αλλά μάλλον θα με αηδίαζε κιόλας, αν το έβλεπα.Ποτέ δεν θα σε συγχωρήσω για αυτό που έκανες. Εξαιτίας σου, είμαι "dead man walking" και όλοι μου φέρονται σαν να ήμουν σεσημασμένος εγκληματίας. Τα δικά μου κρίμματα εσύ θα τα πληρώσεις, όταν έρθει η ώρα... Άλλωστε, εσύ τα δημιούργησες, όπως επίσης εσύ δημιούργησες και αυτό το τέρας που κατέληξα να είμαι, τόσο στα μάτια των άλλων, όσο και συνειδητά μέσα μου πλέον, από αντίδραση. Άλλωστε, έχει πολύ πλάκα να γίνεται κανείς αυτό που "βλέπουν" και νομίζουν οι άλλοι, έτσι μόνο για σπάσιμο, αντίδραση και για σταρχιδισμό.Είσαι ένα τέρας. Όχι μόνο δεν θα ένιωθα την οποιαδήποτε διέγερση βλέποντάς σε τώρα, αλλά θα μου ερχόταν αναγούλα και εμετός. Είσαι μια απαίσια ηθοποιός, με βρώμικους ρόλους, σπασμένα προσωπεία, φτηνή αισθητική και σιχαμερή ψυχή/συνείδηση. Σε ευχαριστώ που δεν ακούμπησες το χέρι μου, έστω και κατά λάθος, καθώς έπαιρνες τη σακούλα, εκείνη τη στιγμή. Αυτό το χέρι έχει ξεστρατίσει στις πιο βρώμικες γωνιές που υπάρχουν, ποτέ όμως δεν λερώθηκε τόσο πολύ, όσο όταν μου το κρατούσες με το δικό σου και μου ψυθίριζες, τη μια ρομαντικά ερωτόλογα, την άλλη προστυχόλογα, ενώ κολυμπούσαμε στη θάλασσα μαζί και μου έταζες καλοκαίρια που θα κοιμόμασταν μαζί, κάτω από τ' αστέρια. Μακάρι τα αστέρια που άκουσαν αυτά τα λόγια κάποτε, να σου φέρουν αυτό που σου αξίζει, μάρτυράς μου είναι ο ίδιος ο ουρανός, ξέρεις πού τους γράφω εγώ τους "ανθρώπους" πλέον... Εκεί που χάιδευες κάποτε όταν σε είχα αγκαλιά, όταν μου έλεγες "πάρε με αγκαλιά σαν να ήμουν η γυναίκα σου"