ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...ο οποίος ήταν ο πιό ειλικρινής ανθρωπος, ο πιο ευθής, ο πιο ευγενικός.Ξαφνικά μία αρρώστια σε έκανε να πατήσεις το restart. ξανά να μάθεις να μιλας, να τρως, να περπατας. Ένιωσα πως φροντίζω ένα μωρό. Εύθραυστος πλέον. Αγενής. Με όλους. Χωρίς να σκέφτεσαι πώς ακούγονται αυτά που ξεστομίζεις, στους δικούς σου ανθρώπους. Με την καθημερινότητά μας πλέον ένα βασανιστήριο. ενα συναισθηματικο rollercoaster. Το πρωί με κατάθλιψη, το μεσημέρι με γέλια και χαρες και μέχρι το βραδυ γεμάτος μίσος για το οτιδήποτε. Κάθε μέρα. Λένε ότι οι δυσκολίες αυτές μας κάνουν πιο δυνατούς στο μέλλον. Μας χτίζουν άμυνες, μαθαίνουμε να αντέχουμε.Εμείς όμως δεν αντέχουμε. Σε λατρεύουμε, κάνουμε τα πάντα για σενα. Χτυπάς παλαμάκια και χορεύουμε. Κάνουμε τους κλόουν για να γελάς, να χαίρεσαι, να είσαι ευτυχισμένος γιατι υπάρχουν και πραγματικα χειροτερες καταστασεις απ την δική μας. Αλλά αυτή σου η συμπεριφορά... Μας τρώει την ψυχή ολοκληρη και από λόγια δεν παίρνεις πια... Δεν θέλω να είμαι στο σπίτι πια. Πονάω για την μάνα μου. Εσύ πλέον απλά υπάρχεις. Δεν ζεις. Άτιμη αρρωστια. Περπατας, βλέπεις τηλεόραση, πας βολτες, αλλα απλά περιφέρεσαι. Στα 26 μου, νιώθω ότι δεν έχω πατέρα. "μην κάνεις έτσι καλέ μου, σκέψου το παιδί σου αν όχι εμένα, θέλει και κείνο τον πατέρα του..!"Γιατί δεν κάνεις και εσυ μια προσπάθεια? Δείξε μας ότι και ΣΥ είσαι εδώ για μας. Όχι μόνο εμείς για σένα. Θέλω να έχω πατέρα όπως οι άλλοι (οι περισσοτεροι έστω). Όχι εναν άγνωστο χωρίς θέληση. Έχουμε δοκιμάσει τα πάντα. Εσύ όμως αρνείσαι να προσπαθίσεις άλλο... τα βράδια κλαίω καθως προσεύχομαι να δίνει ο θεός κουραγιο στη μανούλα μου. να μου πάρει τη ζωή ακόμη και σήμερα, να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω, αν είναι να την παρουν εκείνοι σε δύναμη και κουραγιο. Πρίν 26 χρόνια που γεννήθηκα εκλαιγα γιατι ήμουν κυριολεκτικα έξω απ τα νερά μου. Σήμερα εκλαιγα σε μια βρώμικη τουαλέτα του πανεπιστημίου γιατί βλέπω πως άλλαξε η οικογένεια μου μέσα σε 1 χρόνο.... Δεν θα ασχοληθώ με ανεργία, χρήματα κτλ. Αλλά με την οικογένεια μου. Ένας καθημερινός αγώνας. Ένας καθημερινός ψυχολογικός πόλεμος. Ο δικός μας Γολγοθάς. Το μόνο στήριγμα? Ο άνθρωπός μου. δεν με ρωτάει ποτέ τι έγινε, τι έπαθα κτλ. απλα με παίρνει αυτή την αγκαλιά απ την οποία δεν θες ποτέ να φυγεις και μου λέει ότι μαζί θα το περάσουμε κ αυτό...Πέφτω σε μία τρικυμία και θαλασσοπνίγομαι και μου δίνεις όμως ένα σωσίβιο.... Πόσο αντέχεις με το σωσίβιο όμως...?Πόσο ακόμα Θεέ μου....