ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας από τον άλλον. Εμείς όμως πήραμε κάτι ο ένας από τον άλλον. Αγάπη. Εγώ μεγάλωσα με σένα κι εσύ ωρίμασες με μένα. Ίσως τώρα αν συναντηθούμε στο δρόμο να μη χαιρετηθούμε εγκάρδια, ίσως να μη χαιρετηθούμε και καθόλου, αλλά όταν κοιταχτούμε στα μάτια θα καταλάβουμε και οι δύο πως μας κρατάει ενωμένους ένας αόρατος μαγνήτης. Ένας μαγνήτης αναμνήσεων. Έφυγες κι εσύ, έφυγα κι εγώ.. άδειασε η πόλη που γεννήθηκε ο δικός μας έρωτας. Χωρίς εσένα εδώ είναι όλα ζωντανά νεκρά. Νόμιζα πως αγαπούσα την πόλη μου και πως ερχόμουν γιατί μου έλειψε η ζεστασιά της, αλλά χωρίς εσένα εδώ όλα είναι κρύα και μου προκαλούν θλίψη. Εσύ έδινες νόημα σε αυτόν τον τόπο. Εσύ κι ο έρωτάς μας. Άραγε θα νιώσεις όπως νιώθω τώρα όταν θα επιστρέψεις κι εσύ σε λίγες μέρες; Δεν ξέρω. Εγώ πάντως δεν θα είμαι εδώ. Η μοίρα μας χωρίζει συνεχώς. Όλο μας απομακρύνει. Σε τούτη την πόλη δεν υπάρχει παρόν για εμάς. Μονάχα παρελθόν και μέλλον. Πόσο με άλλαξες. Πόσο μπορεί να σε αλλάξει ένας άνθρωπος που σε αγαπάει τόσο πολύ. Ήμουν μικρή, ήμουν αθώα κι άμαθη. Εσύ ήσουν ο παράδεισός μου στην ευθεία πορεία που ακολουθούσα τόσα χρόνια. Κι έφυγα κι είδα πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος όσο μεγαλώνει και τρόμαξα. Όλα τα έζησα πρώτη φορά μαζί σου. Δεν ήσουν το πρώτο μου φιλί, αλλά σε έχω ορίσει σαν επίσημο πρώτο φίλι. Γιατί με σένα κατάλαβα πως είναι να φιλάς αυτόν που αγαπάς με όλη σου την ψυχή. Εσύ μου έδωσες τις πιο σφιχτές αγκαλιές, εσύ μου μύριζες τα μαλλιά, εσύ μου χάιδευες το πρόσωπο και μου έλεγες πόσο αγαπάς κάθε σημείο του σώματός μου. Με σένα ήθελα να κάνω πρώτη φορά έρωτα κι είμαι τόσο ευτυχισμένη που όταν θα θυμάμαι αυτή τη στιγμή θα βλέπω το πρόσωπό σου. Χριστέ μου πόσο με πρόσεχες εκείνη τη μέρα και πόσο αγχωμένος ήσουν κι εσύ. Μαζί γελούσαμε, μαζί τρέμαμε, μαζί κυνηγιόμασταν μέσα στο σπίτι. Και μέσα σε όλα αυτά, τόσα λάθη...μα τόσα λάθη. Κανείς μας δεν σκεφτόταν καθαρά. Πώς να σκεφτούμε καθαρά. Μας έφαγαν οι ανασφάλειες, η άγνοια και ο φόβος για το μέλλον. Κι όμως μέσα απ'τα λάθη γεννήθηκαν οι πιο όμορφες στιγμές. Χαράχθηκαν μέσα μου και δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Ο πρώτος μου έρωτας. Άραγε ξεχνάς ποτέ τον πρώτο σου έρωτα; δεν θέλω να σε ξεχάσω. Λες όταν μεγαλώσω κι άλλο να σκέφτομαι πως είχα υπερεκτιμήσει αυτό που ζήσαμε, πώς ήμουν πολύ μικρή για να το κρίνω; Τι σημασία έχει.. εγώ ξέρω κι εσύ ξέρεις πως αυτό που ζήσαμε ήταν ευτυχία. Η δική μας ευτυχία. Μακάρι να είχα μια ευκαιρία να με ξανακάνεις να γελάσω όπως με έκανες παλιά. Θα σε θυμάμαι πάντα. Θα θυμάμαι πάντα τα όνειρα που κάναμε και να ξέρεις πως σε πολλές περιστάσεις της ζωής μου έρχεσαι και θα έρχεσαι απευθείας στο μυαλό μου , γιατί μερικά πράγματα θα έχουν πάντα την εικόνα σου , τη μυρωδιά σου, την αίσθησή σου.Εύχομαι την επόμενη φορά που θα τύχει να βρεθούμε στο ίδιο μέρος την ίδια στιγμή να είμαι πια 'cool' και άνετη για να σε χαιρετήσω εγκάρδια και να πιω έναν καφέ μαζί σου. Γιατί ακόμα και τώρα μετά από 1μιση?2 χρόνια?(-δεν είμαι σίγουρη πότε είμασταν μαζί και πότε χωρίζαμε εμείς-) το μόνο που θέλω είναι να χωθώ στην αγκαλιά σου και να κυλήσει μια αιωνιότητα.