ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εφτασα τα 25 και αναρωτιομαστε μεχρι σημερα και οι 3 γιατι δεν πετυχαμε σαν οικογενεια. Εσενα μανα σου φαινεται περιεργο που σε ''μισω'' (ενω στην ουσια καθε φορα που παω να σε μισησω ποναω), σου κανει εντυπωση πως γινεται να μην σε σεβομαι και πως γινεται να μην κανω οτι μου λες. Δεν δεχτηκες ποτε οτι δεν ειμαι κτημα σου, αλλα ειμαι ξεχωριστη οντοτητα , με αισθηματα και προσωπικοτητα δικια της. Με γεννησες, μα ενοιωσα την ορφονια απο μικρη ηλικια, ησουνα εκει αλλα ουσιαστικα δεν ησουνα. Δεν ενοιωσα την ανευ ορων αγαπη, την ανιδιοτελεια, τον σεβασμο και την εκτιμηση στο προσωπο μου ή οτι ειμαι σημαντικη για σενα! Με εκανες κι ενοιωσα οτι ημουνα ενα τιποτα, εχω περιοερισμενη αυτοπεποιθηση η και αυτοεκτιμηση, δεν εμπιστευομαι κανενα γιατι δεν εμπιστευτηκα εσενα και δεν μυ προσφερες την ασφαλεια που ειχα αναγκη σαν παιδι και με κατηγορουσες παντα. Τις καταρες που εχω φαει απο σενα ουτε οι μουμιες δεν τις κουβαλανε. Φοβαμαι να κανω παιδια μην τα καταστρεψω, αν και πλεον απ οτι βλεπω δυσκολα θα πιασω λογω προβληματων. Δεν υπηρξε ποτε ουσιαστικη σχεση αναμεσα μας και ποτε δεν μ ακουσες ουσιαστικα... Για σενα πατερα τι να πω? Μου σταθηκες υλικα οσο μπορουσες και συναισθηματικα επισης αλλα λιγοτερο. Εισαι καλος ανθρωπος αλλα ο πονος αφησες να σε αλλοιωσει και εγινες κατι σκληροτερο και απο πετρα. Μ εκανες να δω την ζωη μαυρη , με αλλο τροπο, κυνισμο και ρεαλισμο σε overdose και αυτο μου κανε κακο. Παρ ολα αυτα κερδισες τον σεβασμο μου σε σχεση με την ''μανα μου'' , αλλα κι εσυ με αφησες μονη εντελως. Και στους 2 σας ομως, τι να πω... Μετα το διαζυγιο σας μου 20 χρονια μου ασκειται ενα απιστευτο bulling, μου δειξατε την ασχημη πλευρα των ανθρωπων, εγινα δυνατη ναι μεν, αλλα παντα ειμαι ετοιμη για επιθεση, χωρις εμπιστοσυνη σε κανεναν, κυνικη και τετραγωνιζω τον κυκλο σε φαση να κουραζομαι κι εγω και οι αλλοι... Με αχρηστευσατε ψυχικα, πρωτου καν προλαβω να μαθω αν οντως ειμαι αχρηστη η αν εστω αξιζω κατι.. Τα γραφω και κλαιω, οπως καθε βραδυ πλεον... Νοιωθω πιο μονη απο ποτε, ολα εχουν ερθει τουμπα και δεν εχω κανενα στηριγμα και ενω θα θελα να νοιωσω οτι εχω μια οικογενεια κι εγω , δεν ξερω πως ειναι και με φοβιζει. Οι σχεσεις μου με αντιμετωπιζουν σαν alien , γιατι τους φαινεται περιεργο που προερχομαι απο δυσλειτουργικη οικογενεια και εσεις παντα μου λεγατε οτι κανεις νορμαλ δεν θα μπλεξει μαζι μου. Κι ισως ειχατε δικιο... Εισασταν 2 κενοι ανθρωποι, με προβληματικο υποβαθρο και μου το μεταφερατε και μενα χωρις να εχω φταιξει.. Η ψυχολογικη βια που δεχτηκα με εχει αλλοιωσει και μενα.. Σας ευχαριστω... Τωρα πλεον ειμαστε και οι 3 συναισθηματικα νεκροι... Κι εσυ πατερα που μεσα σου ευχοσουν να δω τι παει να πει μοναξια επειδη εσυ την βιωνεις χρονια μαζι με την καταθλιψη σου, τωρα ειμαι στην ιδια μοιρα με σενα, χωρις λεφτα, χωρις ψυχη, μονη... Ελπιζω να χαιρεσαι που πλεον δεν εισαι μονος σε αυτο... Κι εσυ μανα, ελπιζω να χαιρεσαι που ολες οι καταρες σου πιανουν τοπο σιγα σιγα... Ο ανθρωπος που γεννησατε