ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι κάποιες φορές που παγώνεις. Επειδή κάτι δεν πήγε όπως το υπολόγισες, επειδή τίποτα δεν πάει όπως το σχεδιάζεις, επειδή παλεύεις και παλεύεις και παλεύεις για το ελάχιστο ή για το τίποτα, για να καταλήγεις πάλι στο ίδιο σημείο σαν το χαμστεράκι πάνω στη ρόδα. Κι έρχονται φωνές που σου λένε πως η ζωή είναι αγώνας, πως το ταξίδι έχει σημασία και όχι ο προορισμός, πως δοκιμάζεσαι για να γίνεις καλύτερος και πιο δυνατός και άλλες τέτοιες κοινοτοπίες που κάτι τέτοιες στιγμές λυπάμαι αλλά δεν μου δίνουν απαντήσεις σε ένα τεράστιο “Γιατί” που σχηματίζεται πάνω από το κεφάλι μου. Εδώ και καιρό στηλώνω τα πόδια, με κούραση ή χωρίς, είτε σέρνομαι είτε το κεφάλι μου έχει γίνει ομελέτα από την αδιάκοπη ανάγνωση και γραφή με κομμένη την ανάσα για να τα προλάβω όλα και προσπαθώ να διατηρώ μία σειρά και μία τάξη στη ζωή μου, να εντάξω τις εξόδους ακόμη και τις καθημερινές στο πρόγραμμά μου, να δώσω χώρο και χρόνο σε άλλους ανθρώπους. Αποτέλεσμα; Μηδέν. Όλοι είναι μέσα στη γκρίνια, αρνητική ενέργεια φουλ κι όσοι είναι μέσα στην τρελή χαρά είναι χαμένοι μέσα στα ροζ συννεφάκια τους και άντε να τους βρεις. Κάποιοι άλλοι είναι εδώ και δεν είναι και κάποιοι άλλοι ήρθαν για να φύγουν ή για να τους φύγω. Και λες μετά γιατί; Γιατί να πιέζω τον εαυτό μου να κάνω πράγματα που δεν τα ζητά η ψυχή μου μόνο και μόνο γιατί πρέπει; Γιατί πρέπει να είμαστε κοινωνικοί, γιατί πρέπει να διευρύνουμε τον κύκλο των γνωριμιών μας, γιατί πρέπει να είναι τα πάντα στη σειρά τους και στα κουτάκια τους, γιατί πρέπει να μην παρεκκλίνουμε από τους κανόνες μας και να μην αθετούμε ποτέ ό,τι υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας; Γιατί πάντα 0+0=0;