ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το περασμένο σάββατο είχαμε πάει με κάτι συμμαθητές μου και εναν καθηγητή μου στο κλειστό γυμναστήριο στο γαλάτσι να προσφέρουμε κάποια βοήθεια στους πρόσφυγες. Εγώ και κάποια κορίτσια είχαμε αναλάβει να απασχολήσουμε τα παιδάκια.Ετσι λοιπόν πήγαμε παιχνίδια, χαρτιά και μαρκαδόρους ώστε να παιξουνε. Νιώθουμε λίγο άσχημα διότι έπρεπε να φοράμε μάσκες και γάντια. Παρόλα αυτά και παρότι το γεγονός ότι ήταν στην αρχή λίγο απομακρα μαζί μας, στην πορεία μαςπλησιάσανε και παίξαμε με τις ώρες.Μάλιστα ενω μας ειχαν πει να μην ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους και να μην καθόμαστε στο πάτωμα γιατί είναι βρώμικα, μετά από κάποια ώρα κανενας δεν νοιαζοταν.Μάλιστα ένας φίλος μου που μόλις είχε έρθει ,δεν δίστασε να παρει ένα παιδί στους ώμους του και να αρχίζει να παίζει μαζί του.Τα παιδιά είναι τόσο χαρούμενα! Πραγματικά μας δινανε μια ζωγραφιά τους μες στην χαρά!Εμείς χαιρομασταν παρά πολύ! Μέχρι που ένα παιδί μου έδωσε τη ζωγραφιά του.Σας την ανεβάσα μιας και μια εκονα ισούται με μια λέξη.Εγώ προσωπικά ήμουν έτοιμη να κλάψω.Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν γιατί;Γιατί πρέπει να τα ζήσει όλα αυτά ;Σε τι έφταιξαν όλοι αυτοί οι ανθρωποι;Ολα για στον βωμό του χρήματος; Δεν ξέρω πολλά πράγματα. Ενα πράγμα ξέρω...Οτι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει...