ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γιατί έτσι σκέφτονται οι άνθρωποι σε αυτές τις περιπτωσεις.Βρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες για να πιστέψουν οτι βρίσκονται σε μια υγιή κατασταση.Καταλήγουν ,βλακωδώς, να το πιστεύουν.Και τελικα τι;Τελικα βρισκονται αιχμαλωτοι των αποφάσεων τους,σε μια διαρκη συγκρουση με τους εαυτους τους,παλεύουν να ξεφυγουν απο το κελι που εχτισαν οι ιδιοι,παλεύουν να διωξουν τη βρωμια,το βαρος απο την ψυχη τουςαλλα ξερουν οτι ποτε, ΠΟΤΕ δεν θα το καταφερουν.Και μετα ερχονται οι αλλοι.Πως να εξηγησεις στους αλλους;Τι να καταλαβουν;Θα καταλαβουν;Αρχιζεις να μιλας θες να μοιραστεις την αληθεια, αλλα ποτε ολοκληρηΔεν εμπιστευεσαι κανεναν.Ολοι τους μπορουν να σε κατακρινουνΟλοι μπορουν να αλλαξουνΟΛΑ μεταβαλλονται απο τοτε.Και τι κανεις ;Αυτοκτονεις;Αγνοεις τα παντα;Αλλάζεις;Δεν ξερω.Σιγουρα δεν μενεις ιδιος.Σιγουρα προσπαθεις να απαλλαγεις απ'ολα, με καθε τροποακομη κι αν αυτος θα πληγωσει τους γυρω σου.Σιγουρα δεν μπορεις να αγνοησεις τα βλέμματα.Τα βλεμματα συμπονιας της μητεραςγεματα ανησυχια και δακρυαΜιας μητερας που ουτε τη μιση αληθεια δεν ξερει.Πως θα ηταν το βλεμμα της αν ηξερε;Τα βλεμματα των φιλων που επαψαν να 'ναι φιλοι απο τοτε.Τα γεματα αποκρυσταλλωμενες αναμνησεις ,παγωμενες στο παρελθον.Τα βλεμματα αδιαφοριας και μισους.Αραγε ξερουν;Τα βλέμματα των φίλων που παρέμειναν φιλοικι οχι μονο προσπαθησαν για σενα,σε στηριξαν περισσοτερο απο τον καθενα.Αυτα, αυτα πονανε γιατι ξερεις οτι ξερουν.Ειναι βλέμματα ζεστα, συνηθως θλιμμεναοπως και το δικο σου βλέμμα.Ουτε εκει ομως μπορεις να μιλησεις.Γιατι;Ντρεπεσαι;Φοβασαι;Κουραστηκες;Δεν ειναι αυτοι οι ανθρωποι που εμπιστευεσαι;"Ειναι, φυσικα.αλλα πρεπει να το αντιμετωπισω ΕΓΩ"Κι ετσι μενεις εκει.Σε ενα παρελθον που σε ματώνει Σε ενα παρόν που σ' αρρωσταινειΣε ενα μέλλον που δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει.Ενα κειμενο που ειχα γραψει πριν καιρο, ξερω πως ειναι πολυ μεγαλο και οτι οι περισσοτεροι δεν θα το διαβασουν αλλα ειναι καταθεση ψυχης και ειχα την αναγκη να το μοιραστω.