ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάει καιρος τώρα που νιωθω ότι δεν θέτω στόχους στη ζωή μου. Δεν κάνω όνειρα και ούτε επικεντρώνομαι με όλο μου το είναι για να πραγματοποιήσω μία βαθιά μου επιθυμία. Τώρα θα μπω στο τρίτο έτος μιας αρκετά καλής σχολής, όμως και πάλι μεσα μου αισθάνομαι ότι δεν με καλύπτει... Δεν μπορώ να καταλάβω τί ακριβώς πηγαίνει λάθος σε εμένα. Ενώ βλέπω ότι όταν καταπιάνομαι με κάτι μπορώ να το φέρω εις πέρας, νιώθω πως όλα μα όλα τα πράγματα στην καθημερινότητά μου -ακόμα και αυτά που ενδεχομένως με ευχαριστούν- πρέπει να τα κάνω με το "στανιό". Αποφεύγω να αναλάβω ευθύνες ή κάποια συγκεκριμένη δουλειά, όχι γιατί ειμαι φυγόπονη, απλώς γιατί γνωρίζω πως είναι κάτι που απλά μου έχει ανατεθεί. Όταν, όμως, έρχεται εκείνη η -μαύρη- ώρα να δω τον εαυτό μου σε 5,10,15 χρόνια, ένα μεγάλο μαύρο σεντόνι καλύπτει τις σκέψεις μου. Δεν μπορώ να με δω στο μέλλον, δεν έχω στόχους που να θέλω πραγματικά να βάλω τα δυνατά μου για να τους πραγματοποιήσω, ούτε κάνω όνειρα π.χ για οικογένεια, καριέρα κλπ. Δεν ξέρω τί φταίει όταν μια κοπέλα 20 χρόνων σκέφτεται κατ' αυτόν τον τρόπο. Ελπίζω και εύχομαι ειλικρινά κάποια μέρα να αρχίζω να κάνω όνειρα...