Απλα σου εχουν πεσει οι αντιστασεις,ισως και αυτοεκτιμηση σου αυτο το διαστημα ειναι χαμηλη.Δες το.Μπορεις να παρεις τη δωρεαν γραμμη ψυχολογικης υποστηριξης να μιλησεις για ολα αυτα,και ετσι ηδη θα εχεις κανει ενα βημα το να ξεφυγεις απο οτι σε πληγωνει.Να μην νιωθεις θυμα,να μη νιωθεις οτι οτι λενε πρεπει να καμπτει τη δικη σου ψυχολογια.Βαλε τειχη να μη σε αγγιζει τιποτα.Θελει χρονο και τεχνικη να γινεις αδιαφορη.Αν το καταφερεις πλεον δε θα στεναχωριεσαι με ολα αυτα τα μηδαμινα.Αξιζει βρε κοριτσι μου να κλαις να αρρωστησεις απο κατι τετοια,και να μη φταις κιολας και να χαλιεσαι.Πεισμωσε και ξαναβρες τη δυναμη σου και πες δεν ξανακλαιω για κανεναν λιγο.Σκληρυνε και λιγο,εννοω να γινεις χοντροπετση να μην σε αγγιζει το παραμικρο.Ισως εισαι ευαισθητη.Πολλοι υπηρξαμε ευαισθητοι μεχρι που ειπαμε ή εμεις ή αυτοι.Οπλισε τον εαυτο σου με δυναμη να ανταπεξερχεσαι και να μη στεναχωριεσαι.Να βγαινεις να κανεις πραγματα βολτες κλπ μη μενεις συνεχεια μεσα και ακους τα ιδια και τα ιδια.Και κυριως απο το ενα αυτι να μπαινουν και απο το αλλο να βγαινουν.Προσπαθησε το σε παρακαλω.
3.7.2020 | 15:59
Γιατί δεν μπορώ να τα γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια?
Ναι. Με επηρεάζει το παραμικρό ώρες ώρες. Με κάνει και κλαίω ακόμα και μία ασήμαντη παρατήρηση όταν αυτή προέρχεται από τους γονείς μου. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ απλώς να την προσπεράσω και να μην ασχολούμαι μαζί της. Ίσως νιώθω αδικία. Ίσως νιώθω ότι δεν εκτιμούν αυτό που κάνω. Και μιλάμε για πολύ ασήμαντα πράγματα που εν τέλει για εμένα είναι σημαντικά.
1
