ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όλοι θέλουν να με αποκαταστήσουν, η μαμά μου χτυπιέται που στα 22 μου βγαίνω μόνο με τις φίλες μου. Ναι, βλέπω τα ζευγάρια στο δρόμο και λίγο ζηλεύω, ναι υπάρχουν στιγμές που θα ήθελα να χω κάποιον δίπλα μου στο κρεβάτι μου, μια αγκαλιά, μια στιγμή πραγματικού πάθους με κάποιον που τρέφω πραγματικά συναισθήματα, από την άλλη όμως είμαι φουλ τάιμ φοιτήτρια με διορίες που με "τρέχουν" κι ο λίγος ελεύθερος χρόνος μου χωρίζεται σε ξεκούραση, φίλους, γυμναστήριο και γονείς με τους οποίους μένω μαζί και με την κλασσική ελληνίδα μάνα που έχω ξέρουν ανά πάσα στιγμή που είμαι ή πότε θα βγω, τι ώρα θα γυρίσω, αν ξενύχτισα, γιατί ξενύχτισα κ.λπ.Το να βάλω λοιπόν μια σχέση στη ζωή μου είμαι υπερβολική που το θεωρώ μπελά; Δε πιστεύω πλέον ότι το αποφεύγω γιατί πληγώθηκα στο παρελθόν, το αποφεύγω γιατί δε θέλω να χω ακόμα έναν στη ζωή μου να πρέπει να του αφιερώνω χρόνο, να δίνω λογαριασμό για το τι έκανα και με ποιον, που είμαι, γιατί είμαι έτσι, γιατί περνάω αυτή τη φάση τώρα, τι σκέφτομαι αλλά και τι σκέφτεται αυτός, ποια είναι αυτή που του κάνει λαικ, είναι ευχαριστημένος μαζί μου; Πρέπει να κάνω κάτι παραπάνω; Ο προσωπικός μου χρόνος κι η ιδιωτικότητα μου είναι ζωτικής σημασίας για μένα και ήδη μου τα "παραβιάζουν" οι γονείς μου, θέλω όντως ακόμα έναν που να μου τα παραβιάσει όλα αυτά; Δε λέω έχω γνωρίσει άτομα για τα οποία ήθελα να κάνω χώρο στη ζωή μου, ήθελα να μου παραβιάσουν την ιδιωτικότητα μου αλλά στα 22 χρόνια ήταν μονο 2 και με τα οποία τελικα δε προχώρησε...Είμαι λοιπόν σε δίλημα αν θα αρχίσω ν αφήνω ανθρώπους να μπαίνουν στη ζωή μου ώστε κάποια στιγμή να δημιουργήσω μια σχέση ή να συνεχίσω στις μέχρι τώρα συνήθειες μου...Πείτε μου τη γνώμη σας