ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Άραγε μπορούν να μετρηθούν τα προβλήματα; Να πούμε αυτός έχει πιο πολλά ή αυτός πονάει λιγότερο γιατί δεν έχει σημαντικά προβλήματα; Ποιος είναι ικανός να το κρίνει αυτό; Όταν ένας άνθρωπος πονάει, πονάει γιατί αυτή την στιγμή αισθάνεται για κάποιο λόγο μισός, απογοητευμένος, μόνος. Ούτε εγώ, ούτε εσύ έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε τον πόνο του άλλου. Αλλά το θέμα είναι να είσαι εκεί για τον άλλο, ότι κι αν τον απασχολεί. Να είσαι εκεί γιατί το θες, ούτε γιατί πρέπει, ούτε για να πάρεις κάτι πίσω. Θες ο άλλος να χαμογελάει για να τον βλέπεις εσύ καλά. Όχι για να πεις μετά από καιρό ότι τότε ΕΓΩ σε έκανα να χαμογελάς. Οι σχέσεις πια είναι ψεύτικες. Δεν νοιάζεσαι γιατί το θες. Νοιάζεσαι γιατί πρέπει. Για να μην κριθείς. Όμως αν μιλάμε για ουσιαστικές σχέσεις, γιατί να κριθείς; Γιατί να πρέπει να νοιαστείς; Ίσως τελικά να μην είναι όλα αγνά. Υπάρχει ένα συμβιβασμός πίσω από κάθε λέξη για να γλιτώσεις από την μοναξιά που σε κυνηγάει κάθε μέρα που ξυπνάς μόνος μέσα σε ένα άδειο σπίτι, σε μια άδεια από όμορφες και αυθεντικές στιγμές, πόλη. Προσπαθείς για κάθε στιγμή που θα σου χαρίσουν οι άλλοι λίγη από την σημασία τους για να αισθανθείς και εσύ ένας από αυτούς. Χωρίς να είσαι ο εαυτός σου όμως. Μόνο κάποιος που συνέχεια προσπαθεί να υπάρχει κάπου για να μην νιώθει μόνος. Και είναι κρίμα να νιώθεις μόνος μέσα σε τόσο κόσμο.