ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τις νύχτες στο κατώφλι του ύπνου, που λέει κι ένα τραγούδι του Μ. Πασχαλίδη, αστράφτουν σαν φλας εικόνες ανθρώπων που μοιράστηκα μαζί τους διάφορα χρονικά διαστήματα σε κάποια παλιά δουλειά, στη σχολή, σε κάποια κοινή παρέα κάποτε.... Περπατάω στο δρόμο και η φωνή, το γέλιο, ο αναστεναγμός κάποιου που περνά δίπλα μου και δεν προλαβαίνω καν να δω, το άρωμα...αυτόματα μου φέρνει στο μυαλό κάποιον απ' τα παλιά για καιρό ξεχασμένο. Το βήμα κάποιου που προπορεύεται, η φιγούρα από μακρυά. Όταν λέω μια καθημερινή ατάκα με συγκεκριμένο τόνο ξαφνικά θυμάμαι ότι κάποιος, κάπου, κάποτε έλεγε αυτή την φράση με αυτόν τον τόνο. Άνθρωποι! Έχω ξεχάσει ανθρώπους που έζησα μαζί τους, που σε κάτι με βοήθησαν, που κάτι κάναμε μαζί. Υπήρξαμε μαζί! Το τραγούδι στο ραδιόφωνο με μεταφέρει πίσω στο χρόνο, στο χώρο και ξετυλίγεται σε κλάσματα του δευτερολέπτου το κοινό παρελθόν με τον τάδε, την τάδε.. Γιατί δεν τους θυμάμαι αυτούς τους ανθρώπους;Προσπαθώ να τους θυμηθώ και να καταλάβω γιατί χανόμαστε οι άνθρωποι; Γιατί ξεχνιόμαστε;