ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν θελω να βγαίνω απο το σπιτι. Ακομα και για εναν καφε. Δεν μιλαμε για κλαμπ κτλ. Αυτα δεν υπαρχουν καν. Βρισκω ενα σωρο δικαιολογιες για να λεω στους φιλους μου. Ποτε ειμαι αρρωστη, ποτε εχω διαβασμα, ποτε δεν εχω λεφτα. Ενω οταν βγαινω περναω καλα μαζι τους τις περισσοτερες φορες δεν το αποφασιζω. Στη σχολη πηγαινω με το ζορι επειδη εχουμε μαθηματα με απουσιες. Υπαρχουν πολλες στιγμες μεσα στην εβδομαδα που κλαιω. Εχω ενα αυτοανοσο νοσημα που ναι μεν ελεγχεται αλλα επηρεαζει πολυ την ψυχολογια μου σε καθημερινη βαση. Ειλικρινα δεν ξερω τι να κανω. Το ξερω οτι υπαρχουν ανθρωποι που περνανε πολυ πιο δυσκολα απο εμενα και ειναι με το χαμογελο στα χειλη... και σκεπτομενη αυτο αισθανομαι ακομα περισσοτερο αχρηστη! Η αληθεια ειναι οτι το νοσημα που εχω επηρεαζει παρα πολυ την ψυχολογια μου. Και επειδη θα το εχω για ολη μου τη ζωη, αυτο κανει τα πραγματα ακομα χειροτερα γιατι αισθανομαι οτι ολα ειναι ματαια. Πιστευω οτι ποτε δεν θα εχω μια φυσιολογικη ζωη και αυτο με στεναχωρει ακομα περισσοτερα. Κλεινοντας θα ηθελα να ρωτησω αν πιστευετε οτι τα παραπανω ειναι συμπτωματα καταθλιψης. Δηλαδη η αρνηση για εξοδο, το αγχος, το συχνο κλαμα, η θλιψη και η ελλειψη ενδιαφεροντος για το οτιδηποτε με ευχαριστουσε παλια... ειναι συναισθηματα τα οποια τα εχω αρκετα χρονια αλλα το τελευταιο 10μηνο σε μεγαλο βαθμο.Εαν καποιοι απαντησετε σας ευχαριστω εκ των προτερων