ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με άφησε μετά από 8 χρόνια που με λάτρεψε. Έκανα πάρα πολλά λάθη κι εγώ δεν τον αγάπησα όσο εκείνος, αλλά ποτέ δεν ήρθε να μου πει τίποτα, μονίμως μου έλεγε πόσο ευτυχισμένος ήταν. Ήρθα να μείνουμε μαζί στη Γερμανία που δούλευε για μερικά χρόνια κ μετά από κάποιους μήνες που μέναμε μαζί, απλά ένα βράδυ από το skype ύστερα από έναν αμελητέο τσακωμό μας μου είπε ότι δεν τον νοιάζει πια τίποτα. Ήμουν Ελλάδα για μερικές μέρες κ αυτός Γερμανία. Τον παρακάλεσα, τον ικέτεψα, όταν ήρθα κι εγώ πάνω του μίλησα ήρεμα, περάσαμε μια περίεργη φάση που κοιμόμασταν μαζί αλλά δεν ήμασταν μαζί. Κι ύστερα μου είπε το τελειωτικό αντίο. Μου είπε ότι πιεζόταν, ότι ένιωθε υπό. Τον ρώτησα γιατί δεν ήρθε ποτέ να μου τα πει όλα αυτά, να βρούμε την άκρη. Είπε λάθος του και συγγνώμη. Αλλά πλέον δεν γίνεται τίποτα. Τόσο απλά. Αυτός για τον οποίο έβαζα το χέρι μου στη φωτιά για την ποιότητά του αλλά και για το πόσο ενδιαφερόταν για μας. Μου είπε να μείνω στο σπίτι, να είμαστε συγκάτοικοι. Έφυγα φυσικά. Έκλεισα πίσω μου την πόρτα κ ήξερα ότι δεν θα ξαναδώ ποτέ τον άνθρωπο με τον οποίο είχα συνδέσει τη ζωή μου, που δεν μπορούσα να τη φανταστώ χωρίς αυτόν, που συζούσαμε κ κάναμε όνειρα, τον άνθρωπό μου. Δεν μπορούσα ποτέ να διανοηθώ ότι μπορεί να υπάρξει τέτοιος πόνος. Βρέθηκα ολομόναχη σε μια ξένη χώρα, στο δωμάτιο μιας εστίας. 2,5 μήνες μετά δυσκολεύομαι ακόμα να συνέλθω. Το μόνο που με κάνει να είμαι καλύτερα είναι όταν κατεβαίνω Ελλάδα, στους δικούς μου ανθρώπους, στους φίλους μου, να διασκεδάζω μέχρι το πρωί κ να πίνω. Αλλά όταν γυρνάω σε αυτή την πόλη που τόσο την αγάπησα κάποτε γιατί ήταν η πόλη που μέναμε μαζί, χάνω κάθε ισορροπία. Δεν μπορεί να πονάει τόσο κ εγώ δεν μπορώ να διαχειριστώ τόσο πόνο.