ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η μητέρα μου με έφερε σε αυτόν τον κόσμο.Και, μέχρι πριν από λίγο καιρό, την αγαπούσα πάρα πολύ.Ανέκαθεν είχαμε μικροεντάσεις ανάμεσά μας, λόγω των εντελώς διαφορετικών μας χαρακτήρων,κατά πάσα πιθανότητα, αλλά πάντοτε το ξεπερνούσαμε...πάντοτε, στο τέλος ήμασταν και πάλι η αγαπημένη μαμά και η κόρη της.Αυτή τη φορά όμως, έχω τρομάξει με τα συναισθήματά μου απέναντί της.Αυτό που άρχισα να νιώθω πριν από λίγο καιρό για εκείνη, δεν περιγράφεται με λόγια.Γενικά είμαι άτομο κάπως καλοκάγαθο και προτιμώ να αγαπώ και να συγχωρώ, αντί να μισώ ή να μνησικακώ.Ποτέ δε φαντάστηκα ότι θα μπορούσα να μισήσω κάποιον τόσο πολύ και τόσο ξαφνικά, και μάλιστα την ίδια μου τη μάνα!Κι όμως, συνέβη!Τη στιγμή που ένιωσα αυτό το συνάισθημα, δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτε άλλο.Το μόνο που ήθελα ήταν να εξαφανιστεί εκείνη από προσώπου γης!Ήθελα να τη σκοτώσω μέσα μου!Ήταν λες και ήταν μια άγνωστη που ήθελε μόνο να μου προκαλέσει δυστυχία και να με εκνευρίσει μέχρι θανάτου, όχι πια η μάνα μου...Της μίλησα πραγματικά με σκληρό και άσχημο τρόπο.Και από τότε, περίπου έτσι την αντιμετωπίζω...Σαν μια άγνωστη, που δε μου θυμίζει καθόλου τη μητέρα που είχα κάποτε.Μάλιστα, κάποιες από αυτές τις φορές που νιώθω να πλημμυρίζω στο μίσος σκέφτομαι, ότι, δυστυχώς όσο είμαι μαζί της δε θα είμαι ποτέ ευτυχισμένη, εκτός κι αν πεθάνει κάποια από τις δυο μας...Γιατί νιώθω ότι το ποτήρι ξεχείλισε.Αρκετά χρόνια άντεξα τους καβγάδες μας, τώρα όμως νιώθω τις αντοχές και την υπομονή μου να έχουν εξαντληθεί.Δεν αντέχω άλλο τη γκρίνια της, να ανακατεύεται στις υποθέσεις μου, να με υποτιμά, να με κριτικάρει χίλιες φορές για τα ίδια πράγματα που τα έχουμε χιλιοαναλύσει σε χιλιάδες άκαρπες συζητήσεις, να μη με καταλαβαίνει...να με κάνει να νιώθω ότι ΠΝΙΓΟΜΑΙ μέσα σε αυτό το σπίτι που μερικές φορές μόνο σπίτι μου δεν το νιώθω καλά-καλά!Πρέπει να καταλάβει ότι είμαι είκοσι χρονών πια και, κυρίως, ότι ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ κιόλας να μαλώνουμε.Δεν είναι ΔΙΚΗ μου επιλογή το ότι ήρθαν έτσι τα πράγματα.Χωρίς δουλειά, να σπουδάζω και να χρωστάω ένα σωρό μαθήματα, γιατί απλά σε κάποια φάση κουράστηκα από εξετάσεις, Πανελλήνιες κλπ...Νομίζει ότι μου αρέσει να ουρλιάζουμε, να αναγκάζομαι να της μιλώ άσχημα (πολύ κακώς), να τη μισώ και να μη θελω να τη βλέπω...Κάνω ό,τι μπορώ για να σταματήσει αυτό, αλλά αυτή νομίζει ότι μου αρέσει όλη αυτή η εφιαλτική κατάσταση...και δε βλεπω και πολλά βήματα από την πλευρά της.Το ξέρω ότι κατά βάθος μπορεί και να με αγαπάει, όπως έκανε παλιά.Δε μου το αποδεικνύει όμως ποτέ, τουλάχιστον έτσι όπως έχω ανάγκη εγώ...Γιατί ποτέ δεν της ζήτησα να μου κάνει τίποτε άλλο παρά αυτό:να με ακούει, να με καταλαβαίνει, να μην κάνει αυτά τα δύο ή τρία πράγματα που δε μπορώ να ανεχτώ με τίποτα.Λίγο να πάει με τα νερά μου...Ούτε να μου ψωνίζει πράγματα ζητάω, όπως η αδερφή μου, ούτε να μου πλένει-σιδερώνει κλπ, ούτε λεφτά της ζητάω συνέχεια, αφού δε βγαίνω έξω και πολύ συχνά...Και φοβάμαι.Φοβάμαι.Φοβάμαι μήπως όλο αυτό μείνει έτσι, μήπως δεν το ξεπεράσουμε ποτέ λόγω των εμμονών και των κολλημάτων της και της δειλίας μου.Φοβάμαι και για το μέλλον μου.Δε θέλω να κάνω πια οικογένεια, όπως ήθελα παλιά, από φόβο μήπως καταλήξουμε στην ίδια κατάσταση με τα δικά μου παιδιά, εγώ να τα κάνω να θελουν να πηδήξουν από το μπαλκόνι και αυτά να με μισούν...Δε ζητώ έλεος από κανέναν…Κρίνετέ με όσο αυστηρά θέλετε, γιατί ξέρω ότι ένας άνθρωπος σαν εμένα το αξίζει.Μόνο κατανόηση ζητώ…Μακάρι κάποτε να με συγχωρέσει η ίδια και ο Θεός για το άσχημο φέρσιμό μου και για τα απαράδεκτα λόγια που απορώ ακόμη κι εγώ η ίδια πώς τα σκεφτηκα και εν τέλει τα ξεστόμισα...και για τις άσχημες σκέψεις που έκανα για εκείνη.Δε δικαιολογώ τον εαυτό μου ούτε στο ελάχιστο για όλα αυτά που είπα και σκέφτηκα για εκείνη.Απλά εύχομαι να βρεθεί μια λύση σε όλο αυτό.Να προσπαθήσει κι εκείνη μαζί με τη φρικτή γυναίκα που της έλαχε για κόρη να το ξεπεράσουμε, κι όχι μόνη μου.Να παραδεχτεί κι εκείνη όποια λάθη έχει κάνει, και όχι να βγαίνω μόνο ένοχη εγώ για όλα...αν και ελάχιστα με ενδιαφέρει ποια ευθύνεται και ποιά όχι.Το μόνο που θέλω είναι να ξαναβρώ τη μάνα που είχα παλιά.Να σταματήσω να μισώ μέσα στους παροξυσμούς μας άρρωστα και αφύσικα τον άνθρωπο που με έφερε σε αυτό τον κόσμο και να γίνουμε όπως πρέπει να είμαστε.Να καταλάβει ότι την αγαπώ κι εγώ, κι ας νομίζει αυτή το αντίθετο, και ότι θέλω να πέσει φωτιά να με κάψει για ό,τι της έχω κάνει, ό,τι έχω πει και σκεφτεί για εκείνη πάνω στο θυμό μου.Να μεταλλαχτούμε και πάλι στη σχέση μας.Μόνο, αυτή τη φορά προς το καλύτερο, και να παραμείνουμε έτσι.Συγχωρεμένες και αγαπημένες.Ειλικρινά, μόνο αυτό που έρχεται στο νου τώρα πια, όταν σκέφτομαι τη λέξη "ευτυχία"...