2.6.2015 | 17:09
Γίνεται;
Τελικά, γίνεται ζωή χωρίς έρωτα; Χωρίς να έχεις τον άνθρωπό σου, να τον κοιτάς στα μάτια και να λιώνεις, να τον αγαπάς έστω και περισσότερο από ό,τι σε αγαπάει αυτός; Να θέλεις να κάνεις τα πάντα για ένα και μόνο του χαμόγελο (έστω και αν ξέρεις ότι δε μπορείς να πετύχεις ούτε το 1% από αυτά τα πάντα, αλλά τουλάχιστον να προσπαθήσεις)! Να έχεις κάποιον να σε νοιάζεται, να σε λέει ''αγάπη'' του ή ''μωρό'' του...Λένε πως όσο πιο πολύ το κυνηγάς τόσο πιο πολύ το χάνεις και ότι ο έρωτας έρχεται τη στιγμή που δεν το περιμένεις. Αλλά πόση υπομονή και προσπάθεια μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος που βλέπει όλους τους κόπους του να πέφτουν στο κενό; Κάθε μέρα έχει καταντήσει φωτοτυπία της προηγούμενης και της επόμενης, ανούσια ρουτίνα... Αφόρητη, δυσβάσταχτη, μελαγχολική.Δεν ψέγω κανέναν, εννοείται. Είμαι loser δυστυχώς στα περισσότερα πράγματα, αλλά δεν αξίζει και στους losers λίγη αγάπη; Έστω μια στάλα;Δε μπορεί, εφτά δισεκατομμύρια έχει η Γη, όλο και κάπου θα υπάρχει ένα άτομο να μου προσφέρει μια ζεστή κούπα αγάπης!!!!(Ή μήπως όχι;)