ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 4 μήνες ήμουν το πιο δραστήριο άτομο, να μην μπω σε λεπτομέρειες αλλά ρε παίδες πραγματικά έκανα εκατό πράγματα μαζί με το μέγιστο αποτέλεσμα και ήμουν στα μέσα και στα έξω (ακαδημαϊκά, κοινωνικά, επαγγελματικά). Τώρα πριν κανά δυο μήνες πάλι σαν τον εμιγκρέ με μια βαλίτσα στο χέρι άλλαξα χώρα (για καλό δε λέω). Ομως, πάλι ξανά πρέπει να χτίσω μια ζωή από την αρχή (όπως και τότε που πρωτοέφυγα από Ελλάδα) . Είχα μάθει να είμαι υπερδραστήρια και τώρα λιώθω ότι έχω βαλτώσει....και όλο μες τη γκρίνια και όλα μου φταίνε. Νιώθω ότι δεν κάνω τίποτα με τη ζωή μου και όταν πάω να κάνω κάτι νιώθω μια κούραση, μια ραστώνη, μια οξεία τεμπελίτιδα. Νομίζω το πρόβλημα είναι η έλλειψη ουσιαστικής ανθρώπινης επαφής, η αλλαγή που όσο δεν την πάω, τόσο την ελκύω και με ελκύει,ίσως και ένα γενικό burn out... δεν ξέρω. Και στεναχωρώ και τους καημένους τους δικούς μου που με βλέπουν μες στη θλίψη έχοντας χάσει τη ζωντάνια μου και τη διάθεση για ζωή. Και το χειρότερο...έχω μια άρνηση άλλο πράγμα. Ας πούμε λεω αντε μούχλα να βρούμε καναν άνθρωπο να πούμε μια κουβέντα. Επικοινωνώ απο δω από κει, βρίσκω, κανονίζω και μετά τσουπ μια τούμπα στυλ καταλανικό δημοψήφισμα (Τσίπρα θα έλεγα, αλλα είπα να μην ρίξω λάδι στη φωτιά) και βρίσκω μια δικαιολογία να μην πάω?...εμ γίνεται έτσι δουλειά