ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με λένε Αλεξια και σήμερα έχω την ονομαστική μου εορτή. Πάραυτα 2 τα ξημερώματα εχασα την γιαγιά μου (την τελευταία από όσους μου είχαν μείνει) πλήρης ημερών και εδώ και 11 χρόνια με άνοια καθηλωμένη σε ένα κρεβάτι στο πατρικό μου, στην κρεβατοκάμαρα των γονιών μου και οι ίδιοι να κοιμούνται στους καναπέδες του σαλονιού. Ο πατέρας μου αποδείχτηκε ήρωας και από την πρώτη μέχρι την τελευταία της στιγμή ήταν δίπλα της να γιατρεύει τις πληγές τις από τος κατακλυσεις, να αλλάζει τα κάθε τύπου σωληνάκια, να την αλλάζει ....κοκ. Νιώθω περίεργα για αυτό ήθελα να γράψω εδώ, από την μια νιώθω λύπη για μια γιαγιά που πέρασε πολλά και μεγάλωσε δυο παιδιά, 5 ανίψια (της τα έστειλαν από το χωριό) και δυο εγγόνια ... από την άλλη νιώθω ανακούφιση γιατί οι γονείς μου είχαν να κάνουν διακοπές μαζί σαν ζευγάρι 10 χρόνια... μετέτρεψαν το σπίτι σε νοσοκομειακή κλίνη και κλείστηκαν σπίτι δεδομένης της κατάστασης ... όμως είμαι περήφανη που δεν την ακούμπησαν σε ένα γηροκομείο παρόλο που είχαν τον τρόπο και επέλεξαν να την φροντίσουν οι ίδιοι με κάθε κόστος γιατί όπως είπε ο γιατρός τα ξημερώματα μόνο με τέτοια φροντίδα θα άντεχε τόσο καιρό αλλιώς θα είχε φύγει χρόνια πίσω .... κάπου μέσα σε όλα αυτά έχω ξεχάσει ότι εγώ σήμερα γιορτάζω και νιώθω τύψεις μόνο που το λέω .... αλλά με θυμήθηκαν μόνο οι άνθρωποι της οικογένειας μου, η κουμπαρα μου και η νονά μου και κανένας άλλος .... κάθε χρόνο και λιγότεροι ... έχουμε και την καραντίνα του καταραμένου κορονοϊού να μας φτιάχνει την διάθεση .... τουλάχιστον έχω τον γιο μου 21 μηνών που κάθε του έκφραση, φωνούλα, γκριμάτσα με γεμίζει χαρά, αισιοδοξία και πίστη ότι όλα θα πάνε καλά... σας φιλώ όλους και σας ευχαριστώ αν το διαβάσατε μέχρι τέλους. Σας εύχομαι να έχετε την υγεία σας και αγάπη γύρω σας και πίστη, θα περάσει και αυτό.