ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

λοιπόν,ΝΑΙ.Από εκείνα τα απαίσια μεσημέρια με το κλιματιστικό στο φουλ και εμένα να σαπίζω στον άσπρο μου καναπέ.Πέρασαν μέρες αρκετές από τότε που ήρθα πίσω στην πόλη μου για διακοπές και έχουν αλλάξει τόσα ή δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα..και τα γεγονότα συνεχίζουν κάθε μέρα που περνά να με προσπερνούν και να με χλευάζουν με έναν μοναδικό τρόπο. Γυρνώ πίσω έχοντας διακόψει την οποιαδήποτε σχέση με τις παρέες μου στην πόλη που σπουδάζω, αναμένοντας την φυγή του αγοριού μου στα ξένα και εμένα να ψάχνω να βρω τις φίλες και τους φίλους μου που υπόσχονται να περάσουμε ένα όμορφο, γεμάτο και ξέγνοιαστο καλοκαίρι. Χμμμ...ΟΧΙ. Καμία σχέση. Πέρασα τις μέρες μου εδώ μόνη, απεγνωσμένη που έχανα τα πάντα και έμενα πάλι μόνο με τον ίδιο μου τον εαυτό. Έχω γίνει θλιβερή και παθητική όσο και μίζερη σε σχέση με ό,τι έρχεται.Σιχαίνομαι αυτό που έχει συμβεί. Ο φίλος μου έφυγε να βρει τον χαμένο από εμένα την ίδια όπως λέει κι ο ίδιος καιρό τώρα εαυτό του. Πήγε Σαμοθράκη για έναν ολόκληρο μήνα ξέρωντας πως αυτός είναι και ο καιρός που είχμε πριν να φύγει στο εξωτερικό. Παρ'όλο που,ναι,του έλειπα απίστευτα, είχαμε μια φοβερή πανέμορφη επικοινωνία και τον τελευταίο καιρό έτρωγα αμάσητες όλες τις ανεπίτρεπτες πράξεις του και τα ψέματα πιστεύοντας πως εγώ με την απόλυτη και ανιδιοτελή μου αγάπη προς εκείνον θα αλλάξω την κατάσταση, όταν του ανακοίνωσα πως πηγαίνω να τον βρω από την πρώτη κιόλας εβδομάδα που έλειψε η απάντηση ήταν φυσικά όχι. Ένα βροντερό όχι που με έκανε απογητευτώ όσο τίποτα. Κατάλαβα πως για ακόμη μία φορά με πάει πίσω. Με αφήνει πίσω, με κρατά εκεί αφημένη μέχρι να γυρίσει και να με κάνει σκουπίδι με τα λόγια του χωρίς να υπολογίζει μία τις δικές μου πραγματικές ανάγκες. Και φυσικά βρισκόμενος εκεί παρά και τις επόμενες μου προσπάθειες να τον ατανοήσω και να τον δικαιολογήσω εκείνος μου στένλνει ένα ξερό μήνυμα στο όποιο αρνείται και τελείωνει ό,τι είχαμε. Πέρασαν κι άλλες μέρες μέχρι που γύρισε. Ένιωθα άσχημα εκείνες τις μέρες. Κενή. Με την επιστροφή του επέστρεψαν τα κλάματα, οι ανασφάλειες, οι στενοχώριες και η απογοήτευση στο μεγαλύτερο βαθμό που την έχω ζήσει. Και έτσι αποφάσισα να φύγω 2 μέρες πριν φύγει εκείνος γιατί δεν άντεχα να μείνω και πάλι εγώ πίσω του. Έφυγα, τον άφησα, και το μόνο που έκανε ήταν να με μειώσει ασίστολα μέχρι και τις τελευταίες μας στιγμές.. Εξ'άλλου αυτή ήταν και πάντοτε η δύναμή του. Τον λατρεύω όσο τίποτα αλλά τα τόσα γεγονότα με έκαναν να τον σιχαθώ.. Περίμενα να γυρισει να τον δω να να να να.. και στο τέλος μάθαινα με τρόπους ανεξήγητους όλα τα ψέματα που μου έχει αραδιάσει και όλα όσα έκανε . Τις γκόμενες που τάχα ήταν αντίδραση στην φάση που εγώ δεν ήμουν στην καλύτερη εποχή μου ώστε να ασχολούμαι αποκλειστικά και μόνο με τη σχέση μας και με εκείνον, τις ατέλειωτες ώρες που τον περίμενα σπίτι του ένω με άφηνε βγαίνοντας με τους φίλους του, και τα άπειρα ξεφτιλίκια σε φίλους και γνωστούς όσον αφορά την σχέση μας.. Η αγάπη του για μένα; Υποτίθεται τεράστια, υπέρτατη, τόση που δεν μπορούσα εγώ και καλά να την δω ως το τέρμα. Και τώρα δεν μιλάμε καν, είναι μακριά, έχει τελειώσει με έναν τρόπο τόσο άδειο και τόσο κενό. Αυτό έιναι το χειρότερο για μένα. Η μόνη ερώτηση που κάνω σε μένα είναι "Πώς καταντήσαμε έτσι;". Αυτό δεν το χωράει ο νους μου. Δεν μπορεί.. Εγώ ήμουν έτοιμη να αλλάξω τα πάντα, να μείνω πλάι του, να κάνουμε όσα ονειρευτήκαμε και βρέθηκα ξαφνικά πουλημένη. Το μόνο που ελπίζω είναι μία μέρα να καταλάβει όσα ποτέ δεν είπα. Να δει καθαρά. Όχι για μας, πλέον δεν θα υπάρχει αξία. Δεν υπάρχει.. Αλλά για εκείνον και μόνο και όσα θα κάνει στην ζωή του. Μόνος του, γιατί το χαζό μαξιλαράκι του, την έκανε μετά από χρόνια για αλλού. Συνεχίζω και κάθομαι στον ίδιο καναπέ.δεν ξέρω τι άλλο να πω, ένα μικρό κουβάρι στο κεφάλι μου και πάλι. Αξιζε; Αξίζει ξανά να αφήσω εμένα ελεύθερη; Ή και πάλι να κατεβάσω τα στόρια και να μείνω στην ασφάλεια της κουβερτούλας;