ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χειμώνας, σύννεφα γκρίζα , κρύος αέρας χαϊδεύει το προσωπο μου , στραμμενο σχεδον μαγεμενο να αγναντευει την φουρτουνα της θαλασσας , τα κυματα της να γδερνουν με μανια την ακτη... Και εγω εκει ακινητη να με αδρανης μπροστα στο φκριζο τοπιο σαν να περιμενω κατι να αλλαξει , τα ματια μου δακρυσμενα απο τον αερα και τον καημο παρατηρουν με μεγαλη προσοχη καθε λεπτομέρεια γυρω μου ... Ξαφνικα σταγόνες βροχής μπερδευονται με τα δακρυα μου , ο ουρανος ξεσπα μαζι με μενα ,ισως για να απαλυνει τον πονο μου ...ισως γιατι και αυτος πονα... Η βροχη δυναμώνει ,τα δακρυα του ουρανου γλιστρουν ευγενικα παντού , το γκριζο τοπιο εχει μια θλιψη τοσο ισχυρη... Γοητευομαι ολο και πιο πολυ απο τα δακρυα του ουρανου , τα παραπονα καποιου ξεχασμενου Θεού , που ψαχνει να βρει παρηγοριά... Αστραπές και βροντες στο βαθος του ορίζοντα δινουν μια λαμψη στο μονοχρωμο τοπιο , για λιγο μονο ομως ... Και εγω μονη , ακινητοποιημενη απο τις δυναμεις της φυσης ,δυο αορατες χειροπέδες δενουν τα χερια μου μια θηλια τον λαιμο μου που οσο η ωρα περνα αυτη με σφιγγει δυνατα... Δεν εχω τιποτα να πω , δεν μπορω να φωναξω... Μολις χαθει το εδαφος κατω απο τα ποδια μου θα παω κοντα στον ξεχασμενο αυτον θεο που με αποζητα απο ψηλα... Εκει που ο χρονος σταματα... Τωρα το αιμα σταματησε να ρεει μεσα μου , το δερμα μου παγωσε... Ανεβαινω εκει κοντα του η βαρυτητα δεν μετρα σαν βρεθώ να πλησιαζω τις πυλες του ουρανου....